سلام عزیز!
بالاخره تونستم به پایان جلد اول رمانت برسم.
رمان جالبی بود. احساسات افراد خیلی روان و شفاف بیان شده بود و احساس این رو داشتم که کاملاً در یک دنیای عادی هستم. میزان بروز تاریکی جامعه به همراه روشنی اون به اندازه بود و نشون میداد که در یک جامعه هر چقدر که زیبایی هست زشتی هم وجود داره.
شخصیتهای رمانت به خصوص نیکآیین و محمد مهدی به شدت من رو یاد شخصیت رمانهای «م. مودبپور» انداخت. یک شخصیت شوخ و دیگری آروم و مظلوم. شوخی و طنز رمان کاملاً اندازه بود و بیش از حد نبود.
رازها در جای درست فاش میشد و خواننده پس از هر سوال جواب رو کمی بعدتر پیدا میکرد با این حال تموم شدن رمان، به معنی پایان پیدا کردن داستان نبود و برخی سوالات هنوز...
