شعرکده ** غمکده **

[مهتاا]

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان
جان به غم‌هایش سپردم نیست آرامم هنوز

 

[مهتاا]

مرا چون کم فرستی غم، حزین و تنگ‌دل باشم
چو غم بر من فروریزی ز لطف غم خجل باشم

غمان تو مرا نگذاشت تا غمگین شوم یک دم
هوای تو مرا نگذاشت تا من آب و گل باشم

همه اجزای عالم را غم تو زنده می‌دارد
منم کز تو غمی خواهم که در وی مستقل باشم

 

[مهتاا]

چون هیچ نمانیم ز غم هیچ نپیچیم
چون هیچ نمانیم هم اینیم و هم آنیم

شادی شود آن غم که خوریمش چو شکر خوش
ای غم بر ما آی که اکسیر غمانیم

 

[مهتاا]

اندر دل بی‌وفا غم و ماتم باد
آن را که وفا نیست ز عالم کم باد

دیدی که مرا هیچ‌کسی یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد

 

[مهتاا]

دل در بر من زنده برای غم توست
بیگانه خلق و آشنای غم توست

لطفی‌ست که می‌کند غمت با دل من
ورنه دل تنگ من چه جای غم توست

 

[مهتاا]

به تدبیر از غم‌ کونین ممکن نیست وارستن
مگر سوزد فراموشی متاع این دکان‌ها را

“بیدل دهلوی

 

[مهتاا]

زندگی پرده سحر است چه باید کردن
عشرت هر دو جهان زین دو نفس غم داریم

“بیدل دهلوی”

 

[مهتاا]

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم غم سر نیست مرا…

غم آن شمع که در سوز چنان بی‌خبرم
که گرم سر ببرند هیچ خبر نیست مرا

 

[مهتاا]

غم دل با تو نگویم که نداری غم دل
با کسی حال توان گفت که حالی دارد

 

[مهتاا]

آن را که غمی چون غم من نیست چه داند
کز شوق توأم دیده چه شب می‌گذراند…

زنهار که خون می‌چکد از گفته سعدی
هرک این همه نشتر بخورد خون بچکاند