حالِ بدِ موسیقی در خیابان های تهران

[آقای گودرزی]

حرف حساب خودت چی بود؟

اعتقادم این است: موزیسین، شاعر یا ترانه‌سرا باید منتقد باشد و نیاز جامعه را فریاد بزند. ما بلندگوی جامعه بودیم و من این را می‌خواستم. اتفاق‌های تلخی در خیابان‌های تهران می‌افتد. خیلی بدتر از چند فحش معمولی که توی ویدیو نثار بچه‌های زرد یواش می‌شود!

 

[آقای گودرزی]

از تجربه ساز زدن در خیابان‌های خارج بگو…

توی شهرهای زیادی ساز زدم؛ پاریس، آمستردام و… تقریبا هر هفته توی کلن و دسلدولف ساز می‌زنم. برخلاف تصویری که از موزیسین‌های خیابانی توی اروپا می‌بینیم – هرچند نوازنده‌های درجه یک هم کم ندارند – به جرئت می‌گویم که نوازنده‌های خیابان‌های تهران خیلی بهترند.

 

[آقای گودرزی]

بهتر؟!

نکته مهمی که وجود دارد، این است که این‌جا به‌راحتی می‎‌‌توانی سالن بگیری و اجرا بگذاری. در این شرایط کمتر کسی حاضر می‌شود توی خیابان ساز بزند. ساز زدن در خیابان برای موزیسین‌ها یک تفریح است، نه یک رینگ بوکس یا میدان مبارزه برای ادامه حیات!

 

[آقای گودرزی]

و تفاوت کجاست…

خب، این‌جا برای ما احترام قائل‌اند؛ وقتی می‌شنوند موزیسین هستی، تو را به‌عنوان یک انسان عمیق می‌شناسند و برایت ارزش قائل‌اند. شاید درآمد کمتری نسبت به ایران داشته باشم، اما باور کنید آرامشی این‌جا دارم که با دنیا عوضش نمی‌کنم.

 

[آقای گودرزی]

مخاطب‌هایت ایرانی هستند؟

توی کلن آلمان به قدری ایرانی زیاد است که احساس می‌کنم توی خیابان‌های تهران ساز می‌زنم. اما همان آلمانی‌ها با دقت به زبانم گوش می‌دهند و می‌پرسند از کجا آمده‌ام. در ازای پولی که می‌دهند، واقعا می‌ایستند و به موزیک تو گوش می‌دهند.

 

[آقای گودرزی]

فقط ترانه‌های فارسی می‌خوانی؟

اوایل انگلیسی می‌خواندم، اما بعد تصمیم گرفتم فارسی بخوانم. لقمه بزرگ‌تر از دهان نباشد، اما سعی کردم سفیر موزیک خیابانی کشورم باشم. می‌خواستم به آدم‌های این‌جا بگویم که ما هم داریم؛ چراکه مردم این‌جا فکر می‌کنند ما با شتر توی خیابان‌هایمان می‌رویم! درحالی‌که تهران شهر مدرن و حسابی‌ای است. حتی موسیقی ایرانی مثل قطعه «ای ساربان» را می‌خوانم و جالب است، حسابی کیفور می‌شوند.

 

[آقای گودرزی]

از شرایطت راضی هستی؟

زندگی راحتی دارم. همسرم شاغل است و از طرف دولت آلمان هم حمایت می‌شوم. اما درآمد زندگی من از راه موزیک است. چندین بار برای پناهنده‌‌های ایرانی اجرا داشته‌ام و این روزها هم درگیر فراهم کردن شرایط برگزاری کنسرت هستم. نکته‌ای وجود دارد، و آن این‌که من موزیک توی خیابان را ول نمی‌کنم.

 

[آقای گودرزی]

دلت برای چی تنگ می‌شود؟

همه چیزم در ایران است. دل‌تنگ رشت هستم و خانه پدری‌ام. آن‌چه یافت می‌نشود، آنم آرزوست…

در آخر…

راستش موسیقی، ترانه و در کل هنر برای ارضای روح است. به‌خاطر تمام نداشته‌هایی که نسل ما می‌توانست داشته باشد و نداشت…

 

[آقای گودرزی]

گفت‌وگو با مهرداد مهدی؛ آکاردئونیستی که کلانتری را هم استیج کرد

پلیس‌ امنیت چلوکباب مهمانمان کرد!

از او به‌عنوان جدی‌ترین موزیسینی که بیش از یک دهه در خیابان‌ها ساز زده، یاد می‌کنند. آکاردئونیست جوانی است که با سازش به تمام خیابان‌های تهران رفته و هر جایی که الان پاتوق عده‌ای ساز به‌دست شده، او قبلا آن‌جا بوده و ساز زده…! زمانی برای جشنواره موسیقی خیابانی، جمعیتی را به فرهنگ‌سرای نیاوران کشاند که تا پیش از آن سابقه نداشت و میدان نیاوران بسته شد! مهرداد مهدی‌ای که برخلاف دیگران، هیچ خاطره تلخی از خیابان ندارد…

 

[آقای گودرزی]

کجا شروع کردی؟

از سال 80 توی پارک لاله گیتار می‌زدم. این اولین تجربه بیرون از خانه، ساز زدن بود و دیدن عکس‌العمل‌های مردم که چطور جمع می‌شدند و با لذت، موسیقی می‌شنیدند. البته با دوست‌هایم به آن‌جا می‌رفتم. هر از گاهی گریزی می‌زدم و تنها به پارک می‌رفتم و ساز می‌زدم. هنوز جنبه مالی این کار برایم مطرح نشده بود تا این‌که به مشکلات مالی برخوردم.