حالِ بدِ موسیقی در خیابان های تهران

[آقای گودرزی]

اولین بار کجا آکاردئون زدی؟

از شهرک غرب شروع کردم. بعد رفتم سمت میدان ونک و بعد پارک ملت و همین‌طور همه‌جای تهران را با دوستانم می‌چرخیدیم. یکی از اتفاق‌های مهمی که برای من افتاد، آشنا شدنم با تئاتر بود. پرفورمنس را یاد گرفتم. هنر خیابانی را دیدم و به من کمک کرد تا در کار خودم بهتر باشم. یادم است که زمانی برای ساز زدن، رفتم سمت تالار وحدت! آن زمان بسیار عجیب بود که جلوی تالار ساز بزنی. هم‌زمان با من دختر و پسری که یکی‌‌شان آکاردئون می‌زد و آن یکی ساز کوبه‌ای، سروکله‌شان پیدا شد و من را دیدند. از فردا جلوی تالار وحدت را قرق کردند تا صدای آکاردئون من در هیاهوی ساز کوبه‌ای‌شان گم شود! دیگر آن‌جا نرفتم!

 

[آقای گودرزی]

عکس‌العمل مردم چگونه بود؟

ری‌اکشن‌های عجیب و غریبی می‌دیدم. دعوت به مراسم سالگرد ازدواج، مهمانی روی پشت بام و… این‌ها باعث شد تا به این کار اعتیاد پیدا کنم. وقتی توی محله‌ای ساز می‌زدیم، همه بچه‌هایی که توی زمین بازی بودند، پشت سرمان راه می‌افتادند و کل کوچه‌ها بسته می‌شد! کلانتری می‌آمد و هر پنج نفر ما را می‌برد کلانتری… آن‌جا هم ساز می‌زدیم و با آن‌ها دوست می‌شدیم. یک بار هر پنج نفر ما را با سازهایمان، عقب سمند سبز جا کردند! (می‌خندد)

 

[آقای گودرزی]

اوایل چه کسانی توی خیابان ساز می‌زدند؟

اوایل فقط آن‌هایی توی خیابان می‌آمدند که عاشق موسیقی راک بودند و از همه چیز دل‌گیر… آدم‌های افسرده که بدون حاشیه می‌آمدند و ساز می‌زدند و می‌رفتند. بچه‌های دهه 60 عاشق موسیقی راک، بلوز و جاز بودند، اما به فرهنگ خنیاگران اصیل ایرانی مایل نبودند و گرایش‌های هیپی یا جیپسی داشتند. موسیقی در خیابان با این بچه‌ها شکل گرفت که من هم جزئی از آن‌ها بودم. کسانی که سبک‌های خاصی را دنبال می‌کردند، اما هر چه جلوتر آمدیم، موسیقی پاپ هم بیشتر شد و پاپ‌استارها اضافه شدند.

 

[آقای گودرزی]

بعد چی شد؟

کم‌کم فضا طوری شد که دیگر ذوقی برای بچه‌ها باقی نمانده بود؛ وقتی می‌دیدند که یک عالمه آدم ریخته توی خیابان و مردم هم از کار ضعیفشان استقبال می‌کنند. البته وقتی مردم چیزی را دوست دارند، موزیسین پاپ هم هست. وقت راک زیرزمینی داشت جان می‌گرفت، به موزیسین‌های پاپ پشت سر هم مجوز ‌دادند و موسیقی راک یواش یواش از بین رفت و موسیقی پاپ جایش را گرفت.

 

[آقای گودرزی]

مشکل از کجاست؟

توی ایران اکثر آن‌هایی که موزیسین حرفه‌ای هستند، هرگز توی خیابان ساز نمی‌زنند. کسانی که باید آوانگارد باشند و الگو، خودشان را از مردم قایم می‌کنند و همیشه گلایه دارند که مردم ما را دوست ندارند و قدرمان را نمی‌دانند. معتقدم که این هنرمندان خودشان را معرفی نکردند و هیچ‌کس نمی‌شناختشان…

 

[آقای گودرزی]

تو یکی از معدود کسانی هستی که سال‌ها توی خیابان ساز زدی، اما می‌گویی رفتار بدی ندیده‌ای. عجیب نیست؟

راستش تمام خاطرات من از برخورد با ماموران و حتی پلیس امنیت خوش است؛ خاطراتی که هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم. یادم است پنج نفر توی کوچه‌ای ساز می‌زدیم که یکی از همسایه‌ها شاکی خصوصی ما شد و زنگ زد که بیایند و ما را ببرند! شب را توی کلانتری یوسف‌آباد گذراندیم و ساز زدیم و خیلی هم خوش گذشت! فردا برای ما ساندویچ خریدند و با شوخی و خنده با مامورهایی که حالا رفیق ما بودند، خداحافظی کردیم!

 

[آقای گودرزی]

این اتفاق باز هم تکرار شد؟

یک بار پلیس امنیت ما را بازداشت کرد تا آمار کامل ما را بررسی کنند که پس از چند ساعت نه‌تنها اتفاق خاصی نیفتاد که چلوکباب هم مهمانمان کردند! نمی‌دانم تا به حال هیچ‌‌کدام از بچه‌ها از ماموران شهرداری پول گرفته یا نه. اما پیش آمده که مامور شهرداری به من پول هم داده است و اتفاقا خیلی رابطه جالب و خوبی داریم. (می‌خندد)

درنهایت به ما گفته‌اند که شاکی خصوصی دارید و این‌جا ساز نزنید. به نظرم این به خود نوازنده برمی‌گردد که چه می‌دهد و چه تحویل می‌گیرد.