کامل شده مجموعه دلنوشته‌های ژینا | زهرا نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

***
ژینا، هم‌خاک دورم!
از زندگی دل خوشی ندارم. کاش می‌شد ترکش کنم. بمانم که چه بشود؟ وقتی نمی‌توانم جلوی مرگ‌های بی‌شمار تو را بگیرم بمانم چه بشود؟ اصلا ماندن من کدام آب را از آب می‌جنباند؟ من برای دستان خاموش تو که کمک را ندا می‌دادند چه توانستم کنم؟ برای چشمان پوشیده از خونَت که با نگاهی به درازای تاریخ ما را می‌نگریست چه کردم؟ برای غربت تو توانستم وطن شوم؟
ژینا، من از این پرسش‌های بی‌شمار و نتوانستن‌های بی‌شمارتر بیزارم‌‌.
دیگر از استخوان‌های شکسته و چشمان کورمان هم تنها درد می‌تراود. امید راه خانه را گم کرده.

 

[Violinist cat❁]

***
ژینا، درد مشترکم!
چگونه بپذیرم که همه چیز درباره تو تمام شده و اگر قرن‌ها هم بگذرد هیچ رقمی به سنت افزوده نخواهد شد؟
چگونه بپذیرم که خاک دیگر قدم‌های تو را بر پوست خویش حس نخواهد کرد؟
ژینا، حق تو از تمام زندگی این لغت شنیع مرگ نبود. حق تو از آوازها، این همه خاموشی نبود.
و من چگونه بپذیرم که الف و بای عدالت در برابر تو چنین کوچک و ناحق شده؟

 

[Violinist cat❁]

***
ژینا، قلب بی‌تپشم!
تو را در کدام قرن تاریخ گم کردم؟ در کدام جنگ از دست دادمت؟ اما نه تو در هیچ جنگ و توسط هیچ بیگانه‌ای کشته نشدی.
و آن خدایی که مرگ تو را تماشا کرد، یک زندگی، یک عمر و یک وطن به تو بدهکار است.
وطنی که دیوارهایش برایت قفس نشود و گریز از آن، تنها مسیر آزادی‌ات نباشد.
ژینا، آن خدایی که مرگ تو را تماشا کرد، یک وطن به تو بدهکار‌ است.
وطنی که دیگر، مرگ تو در آن یک تکرار روزمره نباشد.

 

[Violinist cat❁]

***
ژینا، آغازِ بی‌پایان من.
شاخه بلوطم، نشان استقامتم.
تو را من در نفس‌هایم می‌شمارم. در نغمه‌هایم می‌سرایم.
و تو چقدر بی‌پایانی برای من.
انگار از ابتدا همراه من زاده شدی و جزوی از استخوان‌هایم بودی‌. نمی‌توانم وقتی می‌نویسم نامی از تو نیاورم. نمی‌توانم وقتی می‌گریم اشکی برای تو نداشته باشم. نمی‌توانم وقتی می‌میرم، رویایت را نبینم.
ژینا، تو مثل قلب در سینه‌ی من قرار داری.
نمی‌بینمت، اما تپش‌هایت را هر روز و هر ثانیه حس می‌کنم.
تو در پوست من گنجیده‌ای.

۰۲/۸/۸
پایان
خدانگهدار

 

[Neko]