کامل شده مجموعه دلنوشته‌های مرزهای لاله‌پوش | مهشید شکیبائی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
فکر ارومیه در سرم ریشه پراکنده. با تماشای این آب‌های خشکیده، خون نیز در رگ‌های من می‌خشکد. گویی آب‌ها دریاچه را وداع گفته‌اند تا به چشمان من مهاجرت کنند. انگار چشمانم برایشان دریاچه‌ی بهتری‌ست که از مرز مژگانم رد نمی‌شوند تا بر گونه‌هایم جاری شوند. ابرهای شهر، غم می‌بارند‌ و اندوه، زمین شکاف‌دارِ ارومیه را سیراب می‌کند.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
انارهای دره‌ی عشق هم دیگر مانند قبل سرخ نیستند. رنگ‌شان پریده و می‌هراسند از صدای‌ گلوله‌ها. دلشان گرفته از اینکه دره‌ی عشق، دیگر محل وصال عاشقان نیست‌. که حالا بوسه‌های معشوقه‌ها زیر خروارها خاک، طعم خون می‌دهد. و من به این می‌اندیشم که چهارمحال و بختیاری هم چقدر غم دارد. انگار درون خاک این سرزمین به جای کرم، غم می‌لولد... .​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
زنجان، از غم حاکم بر دریاچه‌ی پری‌‌اش جانش به لب رسیده. او مادری‌ست، که خشمگین است از ظلمی که کودکانش را می‌آزارد. پری‌هایش همه به اعماق آب‌ها رفته‌اند تا شاید دریاچه، تسکین اندوه‌شان شود. می‌دانی پری‌ها از چه دلگیرند؟ آنها از اینکه حالا تپه‌های رنگین کمانی، پیراهنی قرمزگون بر تن دارند، آزرده‌اند. پری‌ها سوگوار این تپه‌های گلوله‌ بارانند‌.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

***
چشمانم را باری دیگر بر نقشه‌ای که خوب آن را حفظم، می‌چرخانم. اندوهی که بر سرزمینم سایه انداخته و نمی‌گذارد خورشید آزادی بر آن بتابد، دردی را در گوشه‌ی سینه‌ام بیدار می‌کند. ایران، رنج می‌کشد و من نمی‌دانم چطور او را از بند این غصه‌ها وارهم. هرروز برای چشم‌هایی که دیگر نور ندارند، می‌گریم و می‌نویسم. و وطن غمدیده‌ی من، تا ابد سوگوار خواهد بود... .

1402/9/21
00:24
«پایان»

​

پ‌ن: خیلی از استان‌ها موند که نشد درموردشون بنویسم... اما همیشه علاقه‌ی زیادی به همه‌جای سرزمینم دارم. و دوست داشتم امشب این دلنوشته رو تموم کنم، به یاد مجیدرضا.

 

[Neko]