- ارسالی‌ها
- 4,870
- پسندها
- 77,373
- امتیازها
- 95,555
- مدال‌ها
- 48
- نویسنده موضوع
- #211
خدایا! به زمین نگاه می‌کنم، به آسمان، به پرواز گنگ و نامفهوم کبوترها...
به آب، به باد، به باران...
به خورشید و ماه و گیاه و به آدم‌ها؛
و هربار عمیق‌تر از قبل به این باور می‌رسم که چه خوب است که تو حواست به همه چیز هست...
دیگر دلواپسی و افسوسی برای فردا ندارم، اگر تو خدای منی! که اندوهی نیست...
همان خدایی که به پرنده پرواز آموخت برای زیستن و به انسان قدرت تفکر و اختیار داد برای فهمیدن و تغییر دادن و نگریستن.
انسانی که بال نداشت و حالا بدون بال، مرتفع‌ترین آسمان‌ها را طی می‌کند، بدون خیس شدن، از دریا عبور می‌کند و بدون خستگی، کوه‌ها و دشت‌ها و آبادی‌ها را پشت سر می‌گذارد، انسانی که به واسطه‌ی شعور، تا کهکشان‌های دور، مسیری یافته برای عبور...
تو به من قدرت اندیشه بخشیدی و من...
به آب، به باد، به باران...
به خورشید و ماه و گیاه و به آدم‌ها؛
و هربار عمیق‌تر از قبل به این باور می‌رسم که چه خوب است که تو حواست به همه چیز هست...
دیگر دلواپسی و افسوسی برای فردا ندارم، اگر تو خدای منی! که اندوهی نیست...
همان خدایی که به پرنده پرواز آموخت برای زیستن و به انسان قدرت تفکر و اختیار داد برای فهمیدن و تغییر دادن و نگریستن.
انسانی که بال نداشت و حالا بدون بال، مرتفع‌ترین آسمان‌ها را طی می‌کند، بدون خیس شدن، از دریا عبور می‌کند و بدون خستگی، کوه‌ها و دشت‌ها و آبادی‌ها را پشت سر می‌گذارد، انسانی که به واسطه‌ی شعور، تا کهکشان‌های دور، مسیری یافته برای عبور...
تو به من قدرت اندیشه بخشیدی و من...