تسلیت هیئت خورشید بی غروب

[BARAN_B]

سقا
دخترک از میان جمعیتی که گریه‌کنان شاهد اجرای تعزیه‌اند رد می‌شود. عروسک و قمقمه‌اش را محکم زیر بغل می‌گیرد. شمر با هیبتی خشن، همان‌طور که دور امام حسین(علیه السلام) می‌چرخد و نعره می‌زند، از گوشه‌ی چشم دخترک را می‌پاید. او با قدم‌های کوچکش از پله‌های سکوی تعزیه بالا می‌رود. از مقابل شمر می‌گذرد، مقابل امام حسین(علیه السلام) می‌ایستد و به لب‌های سفید شده‌اش زل می‌زند. قمقمه را که آب تویش قلپ قلپ صدا می‌دهد، مقابل او می‌گیرد. شمشیر از دست شمر می‌افتد و رجز خوانی‌اش قطع می‌شود. دخترک می‌گوید: «بخور، مالِ تو آوردم» و بر می‌گردد. رو به روی شمر که حالا بر زمین زانو زده، می‌ایستد. مردمک‌های دخترک زیر لایه‌ی براق اشک می‌لرزد. توی چشم‌های شمر نگاه می‌کند و با بغض می‌گوید: «بابای بد!» نگاه شمر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[BARAN_B]

قربانی
پدر، پسر را به قربانگاه فرستاد. پسر خنجر را به دستان لرزان پدر داد و جلویش زانو زد و سرش را بر تکه سنگ گذاشت. پدر، پسر را به قربانگاه فرستاد. تیغ آفتاب بود و تیغ خنجرهای برهنه. هجوم نیزه بود و عطشی که فرو نمی‌نشست. پدر، پسر را به قربانگاه فرستاد. صدای شلیک توپ بود و تیر و تفنگ و خمپاره. بوی خاک بود و بوی خون.
□□□
پدر خنجر را کشید. نمی‌بُرید. از خوشحالی فریادی زد و جوانش را به آغوش کشید. قربانی‌اش قبول شده بود. پدر توی خیمه منتظر بود. پسر برگشت. عطش لب‌هایش را فرو بسته بود. خون دهانش را خیس کرده بود. پسر بوی بهشت گرفته بود. قربانی اش قبول شده بود. پدر در آستانه ایستاده بود. توی دستش تکه پارچه‌ای بود با یک مشت خاک و گردن آویزی از فلز. قربانی‌اش قبول شده بود.

زهرا طراوتی

 

[BARAN_B]

باز تکراریست
می دانم رقیه؛ چه قدر سخت است آن لحظه که سر خونین پدرت را آوردند و ... و تو مردی!
می دانی رقیه؛ من هر روز آن لحظه که دختر همسایه گیسوان غمزه اش را در باد رها می کند و آن سوتر نگاه نامحرم، غمزه اش را می دزدد، سر خونین پدرم را می آورند و ... و من هر روز می میرم و ...
و تو می دانی رقیه!

لیلا سادات باقری

 

[زهرا ادیب]

 

[زهرا ادیب]

بسم الله الرحمن الرحیم
برنامه هیئت مهدی یاوران انجمن یک رمان

شب هشتم محرم
سخنرانی حجت الاسلام پناهیان
مداحی و روضه

زمان:ساعت 9 شب​

 

[زهرا ادیب]

آدمي كه اين بختشه بذار بگه كه وقتشه

يه دلبري دارم عزيز اين دل من بدبختشه


ناي دل خسته من هواي نينوا داره
كبوتر سينه زنم هواي كربلا داره
حسيـــــــــــــــــــن وااااااااااااااي
هر حنجره اي لايق آواي تو نيست ابي عبدالله
شب همه شب عاشقونه هي ميخونم حسين حسين
يادم نميره تا ابد شباي بين الحرمين
يادش بخير چه حالي بود مي سوختم از عمق وجود
مستي بود و عشق و جنون ناله و اشك و سجود
حسيــــــــــــــــــــن واااااااي
شش گوشه ي قشنگت و هركي ديده اينو ميگه
راهم بده بيام آقا تو حرمت يه بار ديگه
قربون اون صحن وسرايت اين دل من تنگ برايت
از همه جا رونده منم اوني كه جا مونده منم
اوني كه بال و پرش و عشق تو سوزونده منم
نون و نمك خوردت منم ارباب، زمين خوردت منم
عشقي بزار عشقي بگم: يار قسم...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[BARAN_B]

اهالی کوفه
حضرت(علیه‌السلام)، احوال مردم کوفه را پرسیدند.
مجمع ابن عبدالله گفت: «دل‌ها به هوای تو، شمشیرها بر جفای تو.»
دلت که با عملت یکی نباشد، کوفی می‌شوی!

مریم کمالی نژاد

 

[سید دیوید]

امشب شب شهادت جوان حسین(ع) علی اکبر هست
یکم روضه بخونیم؟

 

[سید دیوید]

بسم الله


مقتل میگوید:
با قدوم آهسته و سنگین به سمت پدر رفت، آرام پدر را صدا کرد، اجازه رخصت خواست، بی درنگ حسین مُهر رفتنش را زد.
رسم حسین این بود.
هنوز ۷۲ ملتش را اجازه‌ی میدان نداده بود. میخواست دلبری را از خودش آغاز کند. دقایقی به عاشقی گذشت و بوسه...
-کمی در مقابلم راه برو.
مقابل چشم پدر چند قدم به راست رفت و برگشت.
حسین ع سرش را به آسمان گرفت:《اللهم اشهدعلی هولاءالقوم فقدبرزعلیهم غلام اشبه الناس خلقاوخلقاومنطقابرسولک》
خدایا شاهد باش بر این قوم پسری که شبیه ترین فرد از نظر ظاهر واخلاق وگفتار به پیامبر(ص) است، به سویشان ظاهر میشود.

 

[سید دیوید]

موعد وداع رسید، زینب س دست در گردن علی اکبر ع انداخت و سخت گریست، در آغوش علی از هوش رفت، ام کلثوم عبای برادر را گرفته بود و بر چشم میمالید، زنان شیون سر میدادند...
اما رقیه فقط پای برادر را چون تنه‌ی درخت سروی در آغوش، به سینه‌اش میفشرد.
خم شد خواهر را به نیم حرکتی به آسمان چشمانش نزدیک کرد،
وداع جان گداز تر میشود.