شاعر‌پارسی اشعار مینا آقا زاده

[SAN.SNI]

شاید اگر
کمی از خودم را
برای خودم کنار می گذاشتم
حالا می توانستم روی پاهایم بایستم
من اما
همه اَم را صرف تو کرده بودم
چشمم ، دستم ، قلبم
من ، زنده زنده اعضای زیادی را
عاشقانه به تو اهدا کرده بودم
تو اما
قلبت ، دستت ، چشمت را
به دیگری پیوند زدی و رفتی
حالا روزهای زیادیست
خاطره ها موریانه شده اَند
و به جان بی جان من افتاده اند .

 

[SAN.SNI]

من همانم که یک روز
گُلِ من خطابش می کردی...!

حالا که از سردیِ این رابطه
خشک و پرپر شده ام ،
مرا بردار و لای دفتر شعرت بگذار !

باور کن بهار که بیاید
دوباره گل می کنم ،
دوباره سبز می شوم...!

 

[SAN.SNI]

آی دنیا
باکی نیست ،
تقصیرها گردنِ من !
روزی خودم را از خودم می آویزم ؛
شاید جهان زیر پاهایم تکانی بخورَد...

 

[SAN.SNI]

آغوش تو بهار است ؛

سبز می کند
طبیعتِ تنم را

گُل می دهد گونه ام وقتی
می پیچد پیچکِ دست هایت دورِ تنم...

 

[SAN.SNI]

طبیعت
تابلوی بهار را
سر درِ تقویم ها آویخته است ؛

فصل،
فصلِ بازگشت است؛

تو هم با بهار و بنفشه ها برگرد...!
آشیانه ات
بر تنِ زخمیِ این درخت
سبز مانده هنوز...

وَ سماجتِ بادها
هرگـــز نتوانســـت
زمین بیندازد برگی از یادِ تو را !

وَ تو چه می دانی
درختی که سرما از سرش گذشته باشـد
چگونه می تواند
یک تنه تمام شهر را برایت سبز کند...

 

[SAN.SNI]

اشک ها
حرف‌های نگفته‌ی من هستند
که هر شب
روی کاغذِ گونه ها
مینویسم و پاک میکنم
وَ تو هرگز نمیفهمی
چه دوستت دارم هایی که
مچاله نکردم...!

 

[SAN.SNI]

وقتی
دفترم را باز می کنم
انگار جنگل را ورق می زنم ؛
درخت هایی که
یک به یک می افتند،
آشیانه هایی که از هم می پاشند،
وَ صدای غمگینِ پرنده ها
که از حنجره ی قلم
در خالیِ کاغذهایم می پیچد و
شعر می شود...!

 

[SAN.SNI]

نگو دیر است
نگو پل های پشت سرت را
خراب کرده ای
هنوز هم اگر عاشقی
می توانی
برای برگشتنت
"دوست داشتنم" را پل کنی...

 

[SAN.SNI]

ابرهای تیره ،
زخم های کهنه ی آسمانند ؛
به زمین که فکر می کنند ،
سر باز می کنند...!

 

[SAN.SNI]

شانه ی جادّه ها
همیشه
گریه گاه ِ
ماشین های تک سرنشین است...!