شاعر‌پارسی اشعار مینا آقا زاده

[SAN.SNI]

من بُریده ام
وَ این پاره های روح را
هیچ اُمیدی وصله پینه نمی کند!

 

[SAN.SNI]

چـرا
هیـــچ فصـــلی
تـو را برای مــن نمی آوَرَد ؟!

 

[SAN.SNI]

تو
گناهی ساده هستی
وَ من ، معصومانه به تو مرتکبم!

 

[SAN.SNI]

چقدر دلگیر است
صبحی که
با صدای باران بیدار شوی؛
وَ ببینی که چشم هایت هنوز
خیس و خسته از بارانِ دیشب است...

 

[SAN.SNI]

من به زبانِ
چشمهای تو تسلّط دارم
با من از دردهایت گریه کن!

 

[SAN.SNI]

از پیوندِ عاشقانه ی ما
فقط ، حلقه های اشکی که
در چشمانِ هم انداختیم ، مانده است!

 

[SAN.SNI]

سحر خیز تر از من
عشقِ تو است؛

که هر صبح
زودتر از من بیدار می شود

وَ تا آخرِ شب
چشم روی هم نمی گذارَد...

 

[SAN.SNI]

خالی ام از شعر
امّا بیقرارِ گفتنم
دردِ نامعلومم و در مرزِ یک آشفتنم

مانده ام در این غریبی
بی عبوری بیکَسی
زخم های تازه ای می ریزد از پیراهنم...

 

[SAN.SNI]

برایت
قاصدکی فرستاده ام
تو هم خبری بگیر از من...!
وفایی نیست در این لحظه های گُذران ؛
دور نیست فصل ها
یک به یک
از چشم طبیعت بیفتند و
وضعیت تمام روزها
در تقویمِ زندگی ، قرمز اعلام شود !
گوشی را بردار
اسم کوچکم را
به حافظه ی لب هایت بسپار!
گوش هایم
پُر از
صدای زنگهای نخورده است...!

 

[SAN.SNI]

جسم ،
تابوتِ
عمودیِ
روحِ من است
که عمریست زمین
بر دوشش می بَرَد...