در پاییز، نغمه‌های نوشتن در آسمان معلق‌اند. داستان‌هایی که با هر دم سردی از باد، جان می‌گیرند و دل‌ها را می‌نوازند.
شاعرغیرپارسی اشعار نیکولای استپانوویچ گومیلیـِف
- نویسنده موضوع ABCDEFGH
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 10
- بازدیدها 298
- کاربران تگ شده هیچ
- نویسنده موضوع
- #2
1. ازبکیا Ezbekiya*
چه شگفت‌امیز- درست ده سال گذشته است
از زمانی که ازبکیا را دیده‌ام،
باغ انبوه کایران Cairan*، کنار ماه تمام
بامدادان موقرانه می‌درخشید.
***
پس آن گاه از زنی عذاب می‌کشیدم،
نه باد شور و تازه‌ي دریا،
نه غوغاي بازارهاي رنگارنگ،
هیچ نمی‌توانستند تسلایم دهند.
آنگاه از درگاه خداوند مرگ را طلبیدم،
و آماده بودم تا خود به آن نزدیکتر شوم.
***
اما این باغ، از همه رو همانند است با
بیشه‌زار مقدس جهانی شاداب:
آنجا نخل‌هاي باریک شاخه‌هایشان را بر می‌آورند،
مانند دوشیزه‌هایی که خداوند فرو می‌فرستد؛
بر...
- نویسنده موضوع
- #3
2. خاطره
تنها مارها پوست می‌اندازند،
همان گونه که روح می‌بالد و پیر میشود.
ما افسوس، همانند مارها نیستیم،
روح را دگرگون می‌کنیم، نه پیکر را.
***
تو، اي خاطره، با دست ماده‌غول،
زندگانی را راه می‌بري، گویی به یاري افسار اسبی،
میگویی‌ام درباره‌ي آنها که از دیرباز
در این پیکر پیش از من زیسته‌اند.
***
نخست: زشت و نحیف،
شیفته‌ي فقط سایه روشناي بیشه‌زار و،
برگی فرو ریخته، کودکی جادویی،
که با واژهاي می‌توانست باران را باز دارد.
***
درختی و سگی تند مزاج،
کسی است که گویی دوستانش را می‌برد.
خاطره، اي خاطره، نشانه‌اي نخواهی یافت،
خشنود نخواهی کرد این جهانی را که...
- نویسنده موضوع
- #4
باقی شعرِ خاطره
دوست دارم برگزیده‌ي آزادي را،
دریانورد و راهزن را.
آه، آبها بسیار بلند برایش آواز سر می‌دهند،
و ابرها بر او رشک می‌برند.
***
خیمه‌اش بلند بود،
قاطرهایش چالاک و نیرومند بودند،
مانند نوشیدنی، سر می‌کشید هواي دلگشاي
کشور ناشناخته را به سلامتی انسان سفید.
***
خاطره، تو سالها سال سست‌تر شده‌اي،
بوده است که او یا کسی دیگر
آزادي سرخوشانه‌اش را دگرگون ساخته باشد
براي رزم دراز-انتظار مقدس.
***
او میداند عذاب گرسنه و تشنه را،
خواب دلهره‌آور را، سفر بی‌پایان را،
اما سنت جرج George Saint دوباره لمس کرد
سینه‌اش را ناسوده با گلوله‌اي.
***...
آخرین ویرایش توسط مدیر
- نویسنده موضوع
- #5
باقی شعرِ خاطره
من آن معمار ترش‌رو و خودسرِ
معبدي هستم، بر آمده در تیرگی،
من رشکورزي فره‌ي پدر شده‌ام،
در سپهر همان گونه که بر زمین.
***
قلب را زبانه‌ي آتشی فرو نا نشاندنی تاول خواهد زد،
راست تا روزي که بر خواهند خواست، تابان،
دیوارهاي اورشلیمی نو
بر دشت‌هاي میهنم.
***
و آن گاه بادي شگفت آغاز به وزیدن خواهد کرد--
و روشنایی مهیب از آسمان فرو خواهد پاشید:
آن راه شیري است که ناباورانه شکفت
مانند باغی از سیارههاي سرگیجه‌آور.
***
مقابلم پیدا خواهد شد، ناشناس بر من،
مسافري، که چهره‌اش را پوشانده است؛
اما من هر چیزي...
- نویسنده موضوع
- #6
3. درباره‌ي مرگ
بیشتر وقت‌ها میان شهر بی‌هدف می‌گردم،
بیشتر وقت‌ها مرگ را می‌بینم- و لبخند می‌زنم
لبخندي خردمندانه.
خُب، پس چه؟
راهی است که میخواهم.
این گونه است که به راه خود می‌فهمم
که نزدم خواهد آمد، به وقتش.
***
در امتداد بزرگراه خطوط را پشت سر می‌گذارم.
روزي طلایی بر کپه‌هاي آهن‌قراضه خمیازه می‌کشید،
و در آن سوي نرده‌ي پرت، اسپریس
در زیر خورشید سبز می‌زد.
آنجا تیغه‌هاي علف
و قاصدک‌هایی، وامانده کنار چشمه‌اي،
***
در آفتاب نوازشگرانه چرت می‌زدند.
و دورتر گلدسته‌اي rostrum با بام هموارش فشار می‌آورد
روي دسته‌اي از زنان بیکار و خوشپوش.
زنبق‌هاي کوچک...
- نویسنده موضوع
- #7
باقی شعرِ درباره مرگ
گویی براي همیشه دراز کشیده بود، دستانش کش آورده
و میان پاهایش جا گرفته بودند. خوب دراز کشیده بود.
مردم الآن داشتند به طرفش می‌دویدند.
از دوردست،
سوسو کنان پره‌چرخ‌هاي کُندرو کالسکه‌اي
بهنرمی می‌گردید. مردم به بالا دویدند
و او را بر آوردند....
*** ...
- نویسنده موضوع
- #8
باقی شعرِ درباره‌ی مرگ
مردنی این سان خوب و آزادانه.
سراسرِ زندگانی‌اش می‌تاخت- با اندیشه‌اي سمج،
تا به پایان برساند آغازي را.
و به تاختی اسب رنگین لغزید،
دیگر نمی‌توانست با نیروي پایش زین را نگه دارد،
و رکاب‌هاي سست به بالا می‌جنبیدند،
و پرواز کرد، با تکانی بالا افتاد...
پشت سرش را کوبید بر زادبوم
و خاك بهاري و دوستانه‌اش،
و در آن لحظه، در مغزش هر خیالی می‌گذشت،
فقط چیزهاي ضروري. آنها می‌گذشتند-
و می‌مردند. و دیدگانش مردند.
و لاشهاش خیالگونه به آسمان خیره شد.
***
چقدر خوب و دلگشا.
***
زمانی در امتداد پیادهرو سرگردان بودم.
کارگران با گاري...
- نویسنده موضوع
- #9
باقی شعرِ درباره‌ی مرگ
کارگري، در حالیکه داشت دستگیره‌ي چرخدستی را فرو می‌بُرد،
به جایی درون آب اشاره کرد،
و انبوه تابان جامه‌هاي کار به خش خش درآمدند
آنجا، جایی بر علفزار، در قلوه‌سنگ‌ها،
بر همان کرانه- بطري نوشیدنی افتاده بود.
کسی چنگک قایقی را می‌کشید.
***
و در میان کُپه‌هاي ماسه‌اي
که آب در امتداد خاکریز رانده بود،
شخصی سبکبارانه داشت می‌جنبید
در لباس کار با نفس‌هاي پرتپش،
کسی او را قاپید. دیگري کمک کرد،
و او را بر ساحل کشاندند و درازکش کردند
پیکرش را.
از سراپایش آب...
آخرین ویرایش توسط مدیر
- نویسنده موضوع
- #10
باقی شعرِ درباره‌ی مرگ
همان پرسش‌هاي ابلهانه را:
کی افتاد، و چه مدت افتاده بود
در آب، و چقدر آب خورد؟
از آن پس کمکم هر کسی به راه خود می‌رفت،
و من نیز بر راه خودم رفتم، و گوش می‌دادم
مانند مشتاقی، و کارگري م**س.ت
آمرانه به دیگران گفت
که ش*ر..اب روزانه آدم را ویران می‌کند.
***
کمی دیگر سرگردان خواهم بود، در حالیکه خورشید هست،
در حالیکه گرما هست، در حالیکه حالم
گرفته است، و افکارم.....
***
قلب!
تو باید راهنمایم باشی. و مشاهده...
