متفرقه احساسات

[SHIRIN.SH]

×| به نام خـدا
با سلام به همراهان عزیز تالار سینما❀
اول همه تشکر بسیار از A AVA_SEY عزیز برای ایده‌اشون و ستاره حقیقت جو عزیز برای حمایت‌شون*-*
توی این تاپیک همونطور که از اسمش مشخصه، قراره راجب احساساتتون حرف بزنید!!
همه ما حداقل یک بار یک فیلم یا سریال دیدم و مثلما موقع دیدنش، احساسات مختلفی داشتیم؛
خشم، ناراحتی، شادی، هیجان، ترس و...
شما می‌تونید بعد از تموم کردن یک قسمت از سریال یا فیلم بیاید و اینجا حستون راجبش رو بنویسید، احساساتی که بهتون توی سکانس خاصی دست داد...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[AVA_SEY]

سلام!
خب اول خودم شروع می‌کنم.
من چند وقته دارم سریال وینچنزو رو می‌بینم، دو قسمت اخری که اومد، واقعا عالی بود، بخصوص قسمت یازدهم، این سریال جوریه که هر قستمی که می‌گذره انگار جذابیتش بیشتر میشه و مخاطب رو بیشتر درگیر می‌کنه.
چند دقیقه پایانی قسمت دوازده کاملا شکه‌ام کرد و بی‌صبرانه منتظر قسمت جدیدم.
قسمت اول یه جنایی و طنزه خفنه
دو سه قسمت بعدش حوصله‌ام یکم سر رفت ولی باز از وسطا داستان به اوجش می‌رسه
راجب شخصیتام بگم
وینچنزو! هر چقدر از این کارکتر بگم کم گفتم.
هر چقدر این کارکتر کارای بدی هم در زندگیش کرده باشه، امکان نداره بشه ازش متنفر بود. در عین حال که یه شخصیت مثبت منفی هم هست. خیلی خفن شخصیت پردازی شده. بازیگر این نقش هم که قبلا توی سریال نسل خورشید بود، این جا هم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[*AFSOON*]

«9 فروردین 1400»
تازه دیدن misery رو تموم کردم...
انقدر منقلبم که عمیقاً دلم می خواد بالا بیارم :/

 

[*AFSOON*]

«11 فروردين 1400»
امروز یکی از دوستان اومده بود خونه‌مون... نشستیم که اتک رو از اول دوباره ببینیم...
(خطر اسپویل)
سر اپیزود 5 که یکی از تایتانا دست ارن رو قطع می کنه و قورتش میده، جفتمون اینجوری بودیم:

 

[*AFSOON*]

«13 فروردین 1400»
به جای بیرون رفتن برای به در کردن سیزده، نشستیم تو خونه و همراه مادر و پدر محترم (!) یه فیلم نسبتاً خوب دیدیم:
Rabit-proof fence
دیدنش احساس جالبی داشت، همزمان غم انگیز بود ولی تماشای سکانس به سکانسش برای هر سه مون لذت بخش بود.

#مامان_بابای_پایه

 

[*AFSOON*]

«16 فروردین 1400»

یه بار دیگه من و احساس غیرقابل توصیفِ این فیلم...
دیدنش اونقدر به آدم تلنگر می زنه که آدم یه لحظه سرش و میاره بالا و با خودش فکر می کنه که مرگ چقدر بهش نزدیکه!
دیدن تصویر بزرگ و واضحی که تاریخ، جنگ، قحطی و بیماری و از همه مهم تر مرگ رو پیش چشم مخاطب میاره، ته دلم و خالی کرد.
این فیلم همیشه و هر بار و به هر نحو قابل تصوری زیباست.
به یاد برگمان تماشاش کنید.
The seventh seal 1957

پ.ن: عکس و سر یکی از بهترین سکانسهای فیلم گرفتم :)

 

[*AFSOON*]

«23 فروردین 1400»
دیشب به تماشای یکی از فیلمای هنر و تجربه نشستم که تونسته بود جایزه ی افق های نوی جشنواره ونیز رو ببره! (ماهی و گربه از شهرام مکری)
می خواستم بدونم آیا به اون اندازه که منتقدای خارجی ازش تعریف و تمجید کردن، خوب هست یا نه...
خب الان تنها چیزی که می تونم بگم اینه که مغزم درد می کنه، یکم احساس تهوع دارم و به اینکه آیا کل زندگیم یه دژاووی گنده هست مشکوکم

 

[Death Stalker]

نمی‌دونم مشکل از من بود یا فیلم بی‌مصرف‌ها اما بعد از دیدن فیلم به طور خیلی مسخره‌ای جلوی آیینه فیگور می‌گرفتم تا شاید یه فرجی بشه اما نمی‌شد. این همه بدلکار و بدن‌ساز توی فیلم آوردن که آدمایی مثل ما بریم باشگاه اما خب در نهایت می‌شینم چند بار با شات‌ گان توی کالاف جولان می‌دیم و میریم آفیس می‌بینیم.

 

[*AFSOON*]

«26 فروردین 1400»
امروز به تماشای the white tiger نشستم.
دیدن این فیلم احساس جالبی داشت؛ گاهی اوقات از شدت نابرابری که فیلم به تصویر می‌کشید در حد مرگ عصبی می‌شدم و گاهی اوقات دلم به حال شخصیت خاکستری داستان می‌سوخت.
The white tiger یه نسخه از فیلم parasit به حساب میاد، ولی خیلی خیلی بهتر. تمام اون دغدغه هایی که توی parasit تبدیل به ادا و اطوار شدن، اینجا خیلی واقعی هستن! و برخاستن طبقه‌ی پایین‌تر به مراتب از چیزی که parasit تلاش می کنه نشون بده، واقعی تره.
فیلم وادارم کرد فکر کنم، به اینکه چند نفر زیر دست و پای من و خانواده‌م زندگی می‌کنن، وادارم کرد درک کنم که زندگی کردن توی جامعه‌ای که طبقاتش بر اساس دین و ملیت و ثروت و اصالت چیده شده، چقدر آزاردهنده و به دور از عدالته.
این فیلم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[*AFSOON*]

«5 اردیبهشت 1400»
امروز دیدن سریال sneaky pete رو شروع کردم و 3 اپیزود پیش رفتم.
دیدن این سریال یه چیزی تو مایه های خوردن یه جور شیرینیه که خیلی دوست داری؛ همون قدر با مزه و جالب! (البته من که روزه م و متاسفانه کوفتم نمی تونم بخورم... ولی حالا هر چی!)
سریال با کمدی مطلوب و داستان پردازی فشرده ای که داره مخاطب و سرگرم نگه می داره.
در مجموع حین دیدنش یه حس دلپذیری به آدم دست میده :)