متون و دلنوشته‌ها پرواز...

[زمین]

یادش بخیر یه زمانایی قلب داشتم...
الانم دارما... ولی همه میگن مرده! اما اون زندست... صداش رو می‌شنوم... هر چند ضعیف، هر چند خسته،
هر چند دلگیر! اون زندس کمک می‌خواد... کلی تیر روشه... این تیرا مهم نیس چون جاشون خوب میشه مثل روز اول ولی هیچ وقت فراموش نمیشه... فراموش نمیشه که همش از آشناها خورده وگرنه غریبه‌ها انقد قشنگ بلد نیستن آدم بکشن!

 

[زمین]

پرواز خواهم کرد... جسمم را به آرامش خواهم رساند بهایش هر چه هست باشد من روحم را فروخته‌ام به سرخی آتش تا از گناه پاک کند.

 

[زمین]

جویای حالم مباش خیلی وقت است که روی تمامی زخم‌ها بذر خنده کاشته‌ام تا بلکه روزی برسد و جوانه بزند.

 

[زمین]

دل هوای پر کشیدن دارد از دیاری که دیگر هرگز بوی تعفنش قصد رفتن ندارد

 

[زمین]

قلبم چند روزی‌ست در لجنزار دلتنگی منتظر شکوفه زدن
ماه و روشنایی است اما دریغ دیگر تمام شد...

 

[زمین]

هنگامی که نباشم ... همه خواهانم هستند اما افسوس که من نیستم افسوس

 

[زمین]

نمی‌دانم از چیست از زخم‌های بال‌هایم یا از سنگینی بغضی که یقه‌ام را گرفته است و بارم را سنگین می‌کند
فقط می‌دانم به اندازه یک آدم صد ساله خسته‌ام... خسته!

 

[زمین]

گاهی باید داد زد تا دنیا به خودش بیاید و ببیند چگونه بازی می‌دهد که موهایمان همرنگ دندان‌هایمان می‌شود

 

[زمین]

می‌خواهم صحبت کنم اما شیطان درونم سیخ داغ را در قلبم فرو می‌کند و دهانم را می‌بندد به جرم چه؟ نمی‌دانم .. نمی‌دانم..

 

[زمین]

افسوس که آرامش با من غریبه است...
آخر یک جهنمی چه آرامشی دارد؟
تا وقتی در دنیاست زیر مشکلات آب می‌شود..
و وقتی پر بکشد آتش جهنم روحش را آب می‌کند...