متون و دلنوشته‌ها پرواز...

[زمین]

می‌دانید آدم‌ها سی سالگی می‌میرند و هشتاد سالگی خاک می‌شوند ... اما من این قانون را بر هم زده‌ام به دنیا نیامده مرده‌ام و بیست سالگی خاک می‌شوم!

 

[زمین]

تا به حال شده است پر از حرف باشی و حرفی برای گفتن نداشته باشی؟ دقیقا مانند نویسنده‌ای که ذهنش از ناگفته‌ها زیاد است اما چیزی برای نوشتن ندارد...
نمی‌دانم به آن چه می‌گویند اما من به آن می‌گویم مرگ تدریجی !

 

[زمین]

تفنگ را به شقیقه‌‌ام نزدیک می‌کنم به دختر جهنمی رو به رو که عاجز تر از همیشه دنبال آغوش مرگ است
نگاه می‌کنم داد میزنم :نههههه
اما دیر شده بود... خیلی دیر...

 

[زمین]

نمی‌دانم در سیاهی‌های مغزم چه می‌گذرد اما یک چیز را خوب می‌دانم آنم آنکه وجودم از چیزی می‌ترسد...
شاید از آدم‌ها... آری از آدم‌ها ! آخر آدم‌ها خون‌خوار ترین موجود روی زمینن‌اند و خودشان نمی‌دانند‌!

 

[زمین]

اعتراف می‌کنم دوستش داشتم خودم را می‌گویم...
جوان بود.. خیلی جوان ولی به دنیا آمدنش اشتباه بود!
او تاوان به دنیا آمدنش را با جانش داد... دختر جهنمی
روحت شاد:45803945f2a44707587b8a0bf143b30032d25a5ba:

 

[زمین]

داستان داستان این است که من می‌گویم نر است تو می‌گویی بدوش! وقتی این طناب به بچند تکه نخ تبدیل شده است... چگونه؟ چگونه می‌تواند همان طناب قبلی باشد؟

 

[زمین]

نیاز دارم نیازم باشی ... سرم را روی پاهایت بگذریم و
تمام کنم این قصه پر غصه را... مرا به آرامش برسان...
آرامشی که در افسانه‌ها باشد

 

[زمین]

قلب زنگ زده‌ام را نخراشید قول می‌دهد دیگر نتپد!

 

[زمین]

دیگر بغض مرا نمی‌تواند خفه کند... شاید هم می‌تواند و من در خلا بی احساسی‌ام آرام خفته‌ام

 

[زمین]

آری زندگی را زندگی باید کرد این درست...
اما تا به حال به این فکر کرده‌ای وقتی امید نباشد چگونه زندگی را باید زندگی کرد‌؟