دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های مرز گمشده | مهردوخت حیدری کاربر انجمن یک رمان

[nahlan]

نام دلنوشته: مرز گمشده
نام نویسنده: مهردوخت حیدری
مقدمه:​

آدم است دیگر...
گاهی جملاتی بدجور به دلش می‌نشیند!
فراموش می‌کند این‌ها فقط بازی واژگان است؛ مانند احساسی آشنا در قبرستان روحش... .
یقه‌ی پیراهن را می‌چسبد و قربانی را به طرف مرز گمشده سوق می‌دهد؛ به قسمتی از وجودش که زمان دلیل بر محوش از خاطر آدمیان شده
به جایی ما بین باور های راست و چپ، به لحظه آغاز... .

 

[Birdy]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[nahlan]

«مرز دیوانگی»

صدای قهقهه می‌آید! می‌شنوی؟
صدای پای‌کوبی می‌آید! می‌شنوی؟
صدای جیغ هارا چطور؟
ادا های کودکانه آنان را می‌بینی؟
رقص آنان را در کوچه پس کوچه های خاکی این شهر را؟
زجه های قبل از قرص خوردنشان را؟
بسته شدنشان به تخت را؟
به مرز جنون رسیدن‌شان را چطور؟
صدا های مبهم در رفته از دهانشان ندای خاموش فراموش شده بود.
همان ندایی که در لحظات آخر آغاز این سفر کوتاه نجوای انسان شد.
همانی که خیلی وقته به دست باد های فراموشی سپرد شده.
اما فراموشی بهانه خوبی برای نادیده گرفتن هرآنچه که اولین، یک انسان بوده نیست.
جنون بهانه‌ای بیش نبود آنان بریده بودند!!!

 

[nahlan]

« مرز تنهایی »

خَلایی گنگ در ژرفای روح او ریشه دوانده بود؛ و حال دگر دانه های کریستالی برف برای او معنایی نداشت.
زیرا کولاکی سرماگین از جنس سیاهی در تار و پود او رخنه کرده بود.
زین پس گذشته، حال و آینده افعالی پیش نیستند!
چرا که خطوط ضربان روح او به راستای دگیری در حال حرکت هستند.
سلول به سلول جانش آغشته به زَهری سهمگین، مرگ او را فرا می‌خواند.
زَهری کشنده که درحال انتقال از آدمی به آدم دیگری است.
و چرخه سوگ آوری برای طبیعت انسانی، نامش بر ارواح فراموش شده هک شده!
و زندگان او را تنهایی می‌خوانند.

 

[nahlan]

« مرز نوجوانی »

گم گشته در هاله‌ای از ابهام، زمان را بر دوش خود حمل می‌کرد؛ حال دگر وزش نسیم پاییزی در پیرامون او، کالبد فیزیکی او را به لرز نمی‌انداخت.
هفتمین رنگ از رنگین‌کمان در جهان او زینت خود را به دست قطرات تشکیل دهنده روح او از بین برد!
علف‌های هرز در بتن درخت باورش حلق‌آویز شده به دنبال خشکاندن ریشه عقاید راستین کودکانه اش داشتند.
لرز خفیف در اندام‌های داخلی نشان از موفقیت زودهنگام علف‌های هرز و نابودی هر آنچه تا کنون کودک را به ترشح غدد آدرینالین وا می‌داشت.
حال ایستگاه آخر و وقت توقف است؛ به جهان کهن خوش آمدی!