دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های مهره‌های اطلس | تیام رهاورد کاربر انجمن یک رمان

[تیا]

عنوان مجموعه: مهره‌های اطلس
نویسنده: تیام رهاورد
مقدمه:
ما همه گوژپشتانیم در دایره‌ی یک چرخ و فلک
که همچو مهره‌های تسبیح، جهانی دور سرمان می‌چرخد و یکی پس از دیگری له می‌شویم؛
لیکن باری دیگر از دردها زاده می‌شویم تا پیله‌ی بال‌هایمان را بر فراز جانی بگشاییم که پر از نبودن‌هاست.

 

[.Mobina.]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[تیا]

رحمی ندارد تا ببارد بر گوژپشتانی که
بر کویر می‌بارند تا خارهایش جانشان را بدرد. می‌دانی اینجا رحمی ندارد خنجر پشت خنجر، خون پشت خون، خ**یا*نت پشت خ**یا*نت... . حال می‌گویند آدمی آخر دنیاست بخند؟ بر چه خنده‌هایش ببارد؛ دلی که ندارد یا
طالعی که ندارد؟ شاید هم خنده‌ را گریه معنی می‌کنند درست است؛ وقتی تا بن جان پر می‌شوی از آب‌های لجن‌زار و ذره ذره خاک می‌شوی خنده‌هایت می‌بارد بر درد بال‌های کتفت تا پیله‌ات را بگشایی و در آسمان‌ها ستاره شوی.

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[تیا]

ظلمت را شهر فرا گرفته است و دل پر درد ماه را خون... .
پدری در به در دنبال دخترکی لرزان و دخترکی که آخرین نفس‌هایش را در کوچه‌های شهر به یادگار می‌گذارد و بوم
انفجاری از خون می‌بارد و اطلس گریه‌هایش از سر می‌گیرد. درد دوباره در جانش پیچیده است؛ درد.

 

[تیا]

این ذات کلاغ است حرف می‌اندازد و حرف می‌برد با نوک سیاهش جان‌ها را نوک می‌زند تا جذام در آخر همه را به قهقرا ببرد و در آخر سیاهی پرهایش را تا ابد جای می‌گذارد در قلبانی که هم را کشته‌اند و تکه پاره‌هایشان نفس می‌کشند.