شاعر‌پارسی اشعار هوتن نجات | اشعار پارسی

[Kalŏn]

از اثاقک تاریک پا بیرون می گذاریم
در نور جاری صبح
تنه ی درختان مرده
در جاده افتاده
ما را دلتنگ می کند
با زنجیر اتصال ، غم یکسان داریم
و تازیانه در ردیف گام
وسوسه مان می کند .
باری سنگ بر زمین
و سنگدلان خود سلامتند
و ما سنگ می شکنیم
از نان حرام نیز نخواهیم گذشت
برده ایم و کالای کشتی
وقتی سنگ شکستیم
و آب در زمین نفوذ کرد
به راه می افتد
و ابهام تیره ی استخوان ما سوخته ست
خون غلیظ روی ستاره می میرد
و از درخت خشک ، برگ می افتد
و مرگ سپید روز
تولد سیاه شب است .

 

[Kalŏn]

از پله می شتابم
و کوچه صبح زیبایی دارد
از ساعت بانک مطمئنم
در راه باد می آید و به کوچه می نشیند
یک عابر با ساعت بیدار
با من به گفتگوست
و عابر دیگری با کنجکاوی می گذرد
چراغ روشن را می گشاید
و کفش شادمانه روی موزاییک می چرخد .