به حرمتِ آمدنت
هیچ‌گاه
صندوقِ دلخوشیِ پنهانمان را
خالی نخواهم گذاشت
مخصوصاً
شب‌هایی که دلگیر از من
می‌روی
مطمئن باش
که نیمه‌شب
شعری برای دلجویی از تو
در صندوقِ دلخوشیِ پنهانمان
خواهی یافت.
اگر نه
که به پاتوقِ مجازیِ مشترکمان
سر نخواهی زد
و این نوشته هم
جای دوری نمی‌رود
می‌ماند برای خودم
شاید
صبح
که می‌خوانمش
دلگیریَم کمتر شود
اگرچه
بعید می‌دانم...
از روزی که رفته‌ای
سال‌هاست
که این ترانه را
نه من می‌توانم گوش کنم
نه تو
ترانه‌ی رقصِ تو
در بهترین شبِ زندگیِ من
و این ترانه
شده بغضِ طولانیِ خاطراتِ تو و من.
