سخن بزرگان گزیده‌ای از سخنان آلبرکامو

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

کسی که هیچ نمی‌دهد، هیچ ندارد. شوربختی بزرگ این نیست که هیچ‌کس دوستت نداشته باشد، این است که هیچ‌کس را دوست نداشته باشی.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

در هر رنجی، یا در هر احساسی، یا در هر شور و شهوتی مرحله‌ای هست که به شخصی‌ترین و بیان‌نشدنی‌ترین چیز در انسان تعلق دارد و مرحله‌ای هست که به هنر تعلق دارد. اما در مرحله‌ی نخست، هنر کاری با آن نمی‌تواند بکند. هنر فاصله‌ای است که زمان به رنج می‌دهد. هنر فرا رفتن انسان از خویش است.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

جایی که عشق نیست، آدم می‌تواند دنبال افتخار برود. چه افتخار غمباری.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

حس نومیدی از این‌جا نشأت می‌گیرد که آدم نمی‌داند چرا می‌جنگد، و حتی نمی‌داند اصلاً باید بجنگد یا نه.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

در هنر حُجب و حزمی در کار است. نمی‌تواند چیزها را مستقیم بیان کند.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

اگر بدانیم آدم‌ها واقعاً چه فکر می‌کنند، نمی‌توان با آن‌ها زندگی کرد.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

آن‌هایی که به حقیقت عشق می‌ورزند باید دنبال عشق در ازدواج باشند، یعنی عشق بی‌توهم.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

احساساتی که داریم تغییرمان نمی‌دهند، بلکه اندیشه‌ی تغییر را به ما القا می‌کنند. پس عشق وجود ما را از خودخواهی پاک نمی‌کند، بلکه ما را از آن آگاه می‌کند و اندیشه‌ی سرزمین دوردستی را به ذهنمان می‌آورد که در آن خودخواهی جایی نخواهد داشت.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

فقط یک حالت است که در آن نومیدی ناب است: حالت مردی که محکوم به مرگ است.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

انسان فقط اجتماعی نیست. دست‌کم مرگش مال خودش است. ما ساخته شده‌ایم تا در ارتباط با دیگران زندگی کنیم. اما آدم واقعاً جز برای خودش نمی‌میرد.​