کودکان کار کودکان کار | کوه سنگین نداشتن

[ماهان حسینی]

​

از روزهای کودکی
چیزهای زیادی یادم نمانده
لباس‌هایم
به قد کشیدن برادرم بستگی داشت
پیراهن‌های گشادی که
آستینش بوی گریه می‌داد ...

پینوشت: مگه میشه این عکس رو دید و نمرد؟!

#کرگدن_پیر

 

[ماهان حسینی]

برف می بارد
آدم برفی ها هیاهو می کنند!
شاعران شعر می نویسند!
و در خیابان سرد
همدرد یکدیگر شده اند
گنجشک ها و کودکان کار!

#کرگدن_پیر

 

[ماهان حسینی]

یک درخت می تواند بستنی باشد باطعم طالبی
ماه یک تخم مرغ آپز
افتاب سیب زمینی پوست کنده
سنگ فرش ها شیرینی،
با طرح های مختلف و خوشمزه
ابرها می توانند یک بشقاب برنج باشند
آدم ها همین طور
تنها به شرطی که کاملا بی پول باشی
و گرسنه در خیابان قدم بزنی!

#کرگدن_پیر

 

[ماهان حسینی]

غمِ نان داشتيم،
به شهر آمديم،
نان خشك بارمان كردند،
....
پدرم غمْ باد گرفت،
مادرم غمْ مرگ،
غمِ نان داشتيم ،
به شهر آمديم،
نانمان بريد
غم، نه

#کرگدن_پیر

 

[NEGIN_R]

در چشمہایشانـ خیره شوے
راز تلخے را مے بینے
مدتہاستـ
بار غمـ را بستہ اند..
حسرتـ بازیہاے ڪودڪے
در دلہاے ڪوچڪ شانـ
داغ مانده استـ ..
رویاهاے شیرینـ
در جور روزگار
خامـوش وخالے مانده اند..
بستـ نشینـ پیاده روها هستند
یا
سرچہارراهہا دخیل بستہ اند..
واژه اوقاتـ فراغتـ
شوخے تلخے بیشـ نیستـ
شبہا خستہ بخوابـ میروند
وقتـ نمے ڪنند
رویا ببینند..
شادیہاے ڪودڪے را
به گریہ هاے فردایشانـ
میفروشند..
همیشہ
با پاهاے ڪوچڪ شانـ
بدنبال آینده میدوند..
ڪودڪانـ ڪار را میگویمـ ...
آنانـ کہ
شاید توجہ ساده ما
روزے فردایشانـ باشد...
​

 

[ماهان حسینی]

تنها دلیلی که با خدا دوست نیست
به گذشته های دور برمیگردد
اینکه
خانواده شش نفره ما
در اتاق کوچکی زندگی می کرد
و خدا که تنها بود
خانه اش از خانه ی ما بزرگتر بود ...

#کرگدن_پیر

 

[ماهان حسینی]

​

نکبت در زمین
نکبت در زمان
نکبت در هوا
نکبت در صدا
نکبت در سکوت
.
.
.
در این گستره‌ی کارتن‌خوابی‌ها
و کودکان خیابانی،
نفت هم بوی نکبت می‌دهد.
.
.
.
دیگر نمی‌توانم بنویسم ...
دود دارد نفس شعرم را می‌برد.

#کرگدن_پیر

 

[ماهان حسینی]

​

شاید هنوز راه درازی در پیش داریم
تا بفهمیم که گناه برهنگان را
به پایی خودشان می نویسند
اما گناه پاهای برهنه را،
به پایِ ما ...

#کرگدن_پیر

 

[NEGIN_R]

دنیا میدان مسابقه نامردی ها است
و حقارت بشریت
دستان سرد [کودکان کار] در برف روزگار
می لرزند به انتظار سکه ای
چشمان ماتم زده مادران به گور فرزند
ودنیا
عجب حقارتی را به دوش میکشد
​

 

[NEGIN_R]

دلم می خواست
هر چه فقر توی دنیاست
می کشاندم به پای چوبه دار...!
دستور قتل عام غمها را
مــی دادم بـه آدمـها!
دلم می خواست
به دختران سر چهارراها،اسب سفیدی می دادم
تا دیگر منتظر شاهزاده نمانند
دلم می خواست
به خواب کودکان کار
بادبادک و فرفره و باد،هدیه می کردم!
دلم می خواست
به سربازان،دستور آتش بس می دادم،
و جنگ را به مغز بی انصافان و ظالمان می فرستادم
تا هر چه می خواهد،آتش به بپا کند
​