شاعر‌پارسی اشعار وحشی بافقی

[ASIL]

1
ﺁﻩ ، ﺗﺎﮐﯽ ﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺯ ﻧﯿﺎﯾﯽ ، ﺑﺎﺯﺁ
ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﺧﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ
ﺷﺪﻩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮ، ﻣﺎﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ
ﮔﺮﻫﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﻣﺎﯾﯽ ، ﺑﺎﺯﺁ
ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ ﻋﻬﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺁﯾﯽ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﯽ
ﻭﻗﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ
ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﺁﯾﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﭼﺮﺍﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ
ﻭﺣﺸﯽ ﺍﺯ ﺟﺮﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺁﻥ ﮐﻮ ﺭﻓﺘﯽ
ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻔﺎﯾﯽ، ﺑﺎﺯﺁ

 

[ASIL]

‏2
ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﯿﺮ، ﺟﺎﻥ ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﺎ ﺭﺍ
ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮐﺎﺭ ﺻﻌﺒﯽ ﭘﯿﺶ، ﺻﺒﺮ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﺳﺎ ﺭﺍ
ﺗﻮﺍﻡ ﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﺩﺍﺭﯼ، ﮔﺮ ﭘﺮﻡ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻣﻌﺬﻭﺭﻡ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮﻍ ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﺎﻓﺮﻧﻬﺎﺩﯾﻬﺎﯼ ﻋﺸﻖ ، ﺍﯾﻦ ﺭﺷﮏ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻌﻘﻮﺏ ﻫﻢ ﺧﺼﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺯﻟﯿﺨﺎ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺸﮕﺎﻥ ﻣﯿﺎﻻ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ، ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﯽ
ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ ﺯﻧﯽ ، ﮔﺮ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺍﻡ ، ﻋﻨﻘﺎ ﺭﺍ
ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﻮ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﺍﻣﮕﻪ ﺩﺍﺭﯼ
ﺯ ﺩﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻓﮑﻨﯽ، ﺍﻭﻝ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ، ﺑﺎ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩﺭﺍﯾﯽ
ﻣﮕﺮ ﻭﺣﺸﯽ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ، ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻣﺰ ﻭ ﺍﯾﻤﺎ ﺭﺍ

 

[ASIL]

3
ﺭﺍﻧﺪﯼ ﺯ ﻧﻈﺮ، ﭼﺸﻢ ﺑﻼ ﺩﯾﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺯ ﺗﻮ، ﺩﯾﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻔﺘﺪ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪٔ ﺁﻥ ﺑﺎﻡ
ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻣﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪٔ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪ
ﺷﺮﺡ ﻋﻄﺶ ﺳﯿﻨﻪٔ ﺗﻔﺴﯿﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯ ﺑﺪ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻧﺪ
ﺍﯾﻦ ﻋﺮﺻﻪٔ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻓﺮﻭ ﭼﯿﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮐﺴﯽ، ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﯿﻠﯽ ﻏﻢ ﮐﻮﺭ
ﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺗﯿﻎ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻣﺎ ﺷﻌﻠﻪٔ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﯿﻠﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪﯾﻢ
ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺰﻥ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ
ﺧﺮﺳﻨﺪ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻝ ﺭﻧﺠﯿﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺘﻤﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﻭﺣﺸﯽ
ﭘﺎﺷﯿﺪ ﻧﻤﮏ، ﺟﺎﻥ ﺧﺮﺍﺷﯿﺪﻩٔ ﻣﺎ ﺭﺍ

 

[ASIL]

‏4
ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺗﻒ ﺳﯿﻨﻪ ﺗﺎﺏ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺗﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﻓﮑﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺭﺍ
ﺗﺎﻓﺘﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﻭﺯﺧﯽ ﺯ ﺍﻫﻞ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺍﻧﺪﺭﻭ
ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻝ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺳﺪ ﻣﻠﮏ ﻋﺬﺍﺏ ﺭﺍ
ﺷﻮﻕ ، ﺑﻪ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﯾﻦ ﻧﻤﻂ ﺯﻧﺪ
ﺯﻭﺩ ﺳﺒﮏ ﻋﻨﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﺻﺒﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﺭﮐﺎﺏ ﺭﺍ
ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺪﻧﮓ ﻧﯿﻤﮑﺶ ﻣﯽﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﺗﻐﺎﻓﻠﺶ
ﮐﺎﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺶ ﮐﻨﺪ ﻧﯿﻤﮑﺶ ﻋﺘﺎﺏ ﺭﺍ
ﺧﯿﻞ ﺧﯿﺎﻝ ﮐﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺰ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺨﺎﻧﻪﻫﺎ
ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮﻭﻥ ﺧﻠﻮﺗﯿﺎﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ
ﻣﯽﺟﻬﺪ ﺁﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﺎﺱ ﺟﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭ، ﻫﺎﻥ
ﺻﺮﺻﺮ ﻣﺎ ﻧﮕﻮﻥ ﮐﻨﺪ ﻣﺸﻌﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ
ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺗﻒ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ
ﺁﺏ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺭﻩ ﺳﭙﺮ ﺳﺮﺍﺏ ﺭﺍ

 

[ASIL]

5
ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪ ﺁﻭﺍﺯﻩٔ ﺧﻮﺑﯽ ، ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍ
ﻧﻐﻤﻪ ﺳﻨﺞ ﻧﻮ، ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺩ، ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍ
ﺧﻮﺍﻥ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯼ ﻧﺎﺯ ﺁﺭﺍﺳﺖ، ﺣﺴﻦ
ﻧﻌﻤﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﺮﺍ
ﻣﺪﻋﯽ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﻣﺤﮑﻢ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺍﻣﺎﻥ
ﺳﻌﯽ ﻓﺮﺻﺘﺶ ﺑﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﮔﯿﺮﺩ ﺳﺨﺖ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺗﺮﺍ
ﺑﺎﺩ، ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻏﯿﺎﺭ ﯾﺎﺭﺏ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ
ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺗﺮﺍ
ﺻﺪ ﭼﻮ ﻭﺣﺸﯽ ﺑﺴﺘﻪٔ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻋﺸﻘﺖ ﺷﺪ ﺯ ﻧﻮ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﺮﺍ

 

[ASIL]

6
ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﻏﻢ ﮐﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺻﺪ ﺑﻼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻧﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ، ﻧﻪ ﭘﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭ ﮔﻞ
ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺑﯽ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﺡ ﻭﺿﻊ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﻢ
ﮐﻪ ﮔﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻢ ﺳﺎﺯﻡ ﺟﺪﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺳﺖ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﯼ ﺷﻮﺩ
ﻻﺯﻡ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﻭﺍﻧﻤﺎﯾﻢ ﺑﯿﻮﻓﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﭼﻮ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﺸﻘﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽﺩﺍﺭﯼ
ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﮐﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺁﺷﻨﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺑﺒﯿﻦ ﻭﺣﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﺎﻧﺪ ﭘﺎ ﺩﺭ ﮔﻞ
ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻘﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ

 

[Arsin]

دگر آن شب است امشب که ز پی سحر ندارد

من و باز آن دعاها که یکی اثر ندارد


من و زخم تیزدستی که زد آنچنان به تیغم

که سرم فتاده در خاک و تنم خبر ندارد


همه زهر خورده پیکان خورم و رطب شمارم

چه کنم که نخل حرمان به از این ثمر ندارد


ز لبی چنان که بارد شکرش ز شکرستان

همه زهر دارد اما چه کند شکر ندارد


به هوای باغ مرغان همه بالها گشاده

به شکنج دام مرغی چه کند که پر ندارد


بکش و بسوز و بگذر منگر به اینکه عاشق

بجز اینکه مهر ورزد گنهی دگر ندارد


می وصل نیست وحشی به خمار هجر خو کن

که ش*ر..اب ناامیدی غم دردسر ندارد

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arsin]

شبنم از نظّاره خورشید، بر معراج رفت

چشم می پوشی ز روی مرشد کامل چرا؟

بر زمین چسبندگان را شهپر معراج نیست

در نیابد هر گران جانی مکان عشق را

ز پستی می توان دریافت معراج بلندی را

سرافراز از شکستن می شود طرف کلاه این جا

گفتار ز کردار به معراج براید

از دست گشاده است پر و بال، دعا را

رتبه آزادگی در بندگی، پوشیده است

پله معراج در افکندگی پوشیده است

 

[Arsin]

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟

سوختم، سوختم این راز نهفتن تا کی؟

***

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشنید

از گوشه بامی که پـــریدیم ، پـــــریدیم

***

در میان اشک شادی گم شدم روز وصال

این چنین روزی که دیدم‌خویش را گم می‌کنم

***

بکش و بسوز و بگذر، منگر به اینکه عاشق

به جز اینکه مهر ورزد، گنهی دگر ندارد

***

پر است شهر ز ناز بتان نیاز کم است

مکن چنان که شوم از تو بی نیاز مکن

***

چه غصه ها که نخوردم ز آشنایی تو

خدا تو را به کسی یارب آشنا نکند

***

خوش آن غرور که وام دو صد جواب سلام

به یک کرشمه ابرو ادا تواند کرد

***

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

می‌توان یافت که بر دل ز منش یاری هست

***

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی

 

[Arsin]

ای سرخ گشته از تو به خون روی زرد ما

ما را ز درد کشته و غافل ز درد ما

از تیغ بی ملاحظهٔ آه ما بترس

اولیست اینکه کس نشود هم نبرد ما

در آه ما نهفته خزان و بهار حسن

تأثیرهاست با نفس گرم و سرد ما

رخش اینچنین متاز که پیش از تو دیگری

کردست اینچنین و ندیدست گرد ما

سد لعب بلعجب شد و سد نقش بد نشست

تا ریختیم با تو، بد افتاد نرد ما

وحشی گرفت خاطر ما از حریم دیر

رفتیم تا کجاست دگر آبخورد ما