شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

.
ای کرده تو مهمانم در پیش درآ جانم
زان روی که حیرانم من خانه نمی‌دانم
ای گشته ز تو واله هم شهر و هم اهل ده
کو خانه نشانم ده من خانه نمی‌دانم
زان کس که شدی جانش زان کس مطلب دانش
پیش آ و مرنجانش من خانه نمی‌دانم
وان کز تو بود شورش می دار تو معذورش
وز خانه مکن دورش من خانه نمی‌دانم
من عاشق و مشتاقم من شهره آفاقم
رحم آر و مکن طاقم من خانه نمی‌دانم
“مولانا”

 

[.ARMIN]

کاش من هم همچو یاران، عشقِ یاری داشتم
خاطری می‌خواستم یا خواستاری داشتم
تا کشد زیبارخی بر چهره‌ام دستی ز مهر
کاش چون آیینه، بر صورت غباری داشتم
ای که گفتی انتظار از مرگ جانفرساتر است!
کاش جان می‌دادم اما انتظاری داشتم
شاخه‌ی عمرم نشد پر گل که چیند دوستی
لاجرم از بهر دشمن کاش خاری داشتم
نغمه‌ی سر داده در کوهم، به خود برگشته‌ام
که به سوی غیرِ خود راه فراری داشتم
محنت و رنج خزان اینگونه جانفرسا نبود
گر نشاطی در دل از عیش بهاری داشتم
تکیه کردم بر محبت، همچو نیلوفر بر آب
اعتبار از پایه‌ی بی‌اعتباری داشتم
پای‌بند کس نبودم، پای‌بندم کس نبود
چون نسیم از گلشن گیتی گذاری داشتم
آه «سیمین» حاصلم زین سوختن افسرده است
همچو اخگر دولت ناپایداری داشتم
“سیمین بهبهانى”

 

[.ARMIN]

ﮐﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﺧﺮ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﺎﺩ ﺗﻮﺍﻡ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻡ
ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮﻡ
ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﯼ ﺭﺍ
ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ
ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ
ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺗﻮ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﮔﺬﺭﻡ

 

[.ARMIN]

مثل بیماری که بالاجبار خوابش می برد
مرد اگر عاشق شود دشوار خوابش می برد
می شمارد لحظه ها را؛ گاه اما جای او
ساعت دیواری از تکرار خوابش می برد
در میان بسترش تا صبح می پیچد به خویش
عاقبت از خستگی ناچار خوابش می برد
جنگ اگر فرسایشی گردد نگهبانان که هیچ
در دژ فرماندهی سردار خوابش می برد
رخوت سکنی گرفتن عالمی دارد که گاه
ارتشی در ضمن استقرار خوابش می برد
دردناک است اینکه می‌گویم ولی هنگام جنگ
شهر بیدار است و فرماندار خوابش می برد
بی گمان در خواب مستی رازهایی خفته است
م**س.ت هم در قصر و هم در غار خوابش می برد
تو شبیه کودکی هستی که در هنگام خواب
پیش چشم مردم بیدار خوابش می برد
من کی ام !؟ خودکار دست شاعر دیوانه ای
تازه وقتی صبح شد خودکار خوابش می برد
یا کسی که جان به در برده ست از خشم زمین...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

زنده ماندم بعد تو ! از سختي جان شاكي ام!
من از اين جاني كه در بُردم به قرآن شاكي ام !
از خدا هم بابت تغيير رأي اولش
درخصوص سنتش در عيد قربان شاكي ام !
مثل يك بيماري مزمن ؛ نفسگير است عشق !
رو به بهبودم ولي از طول درمان شاكي ام !
من نه تنها از اداهاي پرستاران بخش
بلكه در تشخيص دردم از پزشكان شاكي ام !
در نقاهت از عيادت هاي طولاني خلق
در كنارش از فضولي هاي مهمان شاكي ام !
بس كه خو كردم به اين ديوارها باور كن از
اينكه گاهي باز گردد درب زندان شاكي ام !
.

 

[.ARMIN]

آخرش نشناختم آن روح بي تاب تو را
خواستم سر دربيارم از تو و دنياي تو
آخرش اما ندانستم رگ خواب تو را
از بناگوشت؟ لبت؟ از چانه ات ؟ يا غبغبت؟
از كجا بايد بگيرم بوسه ي باب تو را ؟
بي هوا در چشمهاي هر زني زل مي زنم!
بلكه در جايي بيابم چشم كمياب تو را !
تا به كي بايد به هر جمعي كه وارد مي شوم
بشنوم از اين و آن هر روز القاب تو را ؟!
باز مي آيم سر راه تو با يك شاخه گل
گرچه ميدانم به هم ميريزم اعصاب تو را !

 

[.ARMIN]

حتما کسی را تازگی ها در نظر داری
لابد به غیر از من کسی را زیر سر داری
دیگر سراغی از دل تنگم نمی گیری
با اینکه از حال پریشانم خبر داری
بی طاقتی این روزها جایی دلت گیر است
بو برده ام از شهر من قصد سفر داری
بو برده ام از عطر مشکوک تنت شبها
جایی دگر عشقی دگر یاری دگر داری
سردی زمستانی در این گرمای تابستان
لبهای بی رنگ و نگاهی بی ثمر داری
آهسته گفتی: دوستت دارم و از لحنت
معلوم شد از من کسی را دوست تر داری

 

[.ARMIN]

حالم بد است مثل زمانی که نیستی
دردا که تو همیشه همانی که نیستی
وقتی که مانده ای نگرانی که مانده ای
وقتی که نیستی نگرانی که نیستی
عاشق که می شوی نگران خودت نباش
عشق آنچه هستی است نه آنی که نیستی
با عشق هر کجا بروی حی و حاضری
در بند این خیال نمانی که نیستی
تا چند من غزل بنویسم که هستی و
تو با دلی گرفته بخوانی که نیستی
من بی تو در غریب ترین شهر عالمم
بی من تو در کجای جهانی که نیستی
‫”‏غلامرضا طریقی‬”

 

[.ARMIN]

شاهد مرگ غم انگیز بهارم، چه کنم؟
ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم؟
نیست از هیچ طرف راه برون شد ز شبم
زلف افشان تو گردیده حصارم، چه کنم؟
از ازل ایل و تبارم همه عاشق بودند
سخت دلبسته این ایل و تبارم، چه کنم؟
من کزین فاصله، غارت شده چشم توام
چون به دیدار تو افتد سر و کارم، چه کنم؟
یک به یک با مژه هایت دل من مشغول است
میله های قفسم را نشمارم چه کنم؟
“سیدحسن حسینی‬”

 

[.ARMIN]

.
کسی که منتظـــرش مانــده ام تبــــــر دارد
و ســــاقه ی من از ایـن ماجــرا خبــــــر دارد
همان که میوه ی من خورد و سـایه ام دزدید
به چــوب و شـاخه ی خشکیده ام نظـــر دارد
به فکــر راه فــرارم بــه بندِ ریشــه اسیــــــر
خــوشا به حــال قنــاری که بال و پـــر دارد
میــان ســینه دلم مثــلِ بیــد می لـــــــرزد
از آن خیـــال پلیـــدی کــه او بــه ســــر دارد
هنوز هم دو جوانه به شاخــه ام باقیسـت
خدا کنـــد کـه از ایــن کار دســـت بردارد…
.