شعرکده ** غمکده **

[ماه لیلی]

«في حضنكً اُدرك تماماً معنى الطمأنينة.»
در آغوشت به طور کامل معنای اطمینان را درک می‌کنم.

✽ لاادری |

 

[ماه لیلی]

از صبح زود ابرها جابجا میشدند و باد موذی سردی میوزید.
پائین درختها پر از برگ مرده بود ،
برگهای نیمه جانی که فاصله بفاصله در هوا چرخ میزدند بزمین میافتادند.
یکدسته کلاغ با همهمه و جنجال بسوی مقصد نامعلومی می رفت.
خانه های دهاتی از دور مثل قوطی کبریت که رویهم چیده باشند با پنجره های سیاه و بدون در دمدمی و موقتی بنظر میآمدند.

✽ صادق هدایت

 

[ماه لیلی]

آنجا یک قهوه خانه بود، اما ننشستیم به نوشیدن دوتا استکان چای. چرا؟
دنیا خراب میشد اگر دقایقی آنجا مینشستیم و نفری یک استکان چای میخوردیم؟
عجله، همیشه عجله!
کدام گوری میخواستم بروم؟
«من به بهانه‌ی رسیدن به زندگی، همیشه زندگی را کشته ام»

✽ محمود دولت آبادی

 

[ماه لیلی]

من پناه بردن به اتاق در بسته و نگاه کردن به درون را در چنین شرایطی قبول ندارم. من نمی‌توانم وقتی می‌خواهم از کوچه‌ای حرف بزنم که پر از بوی ادرار است، لیست عطرها را جلویم بگذارم و معطرین شان را برای توصیف این بو انتخاب کنم. این حقه بازی است.

✽ فروغ فرخزاد |

 

[ماه لیلی]

دختران شهر به روستا فکر میکنند
دختران روستا در آرزوی شهر میمیرند
مردان کوچک به آسایش مردان بزرگ فکر میکنند
مردان بزرگ
در آرزوی آرامش مردان کوچک میمیرند
کدام پل
در کجای جهان شکسته است
که هیچکس به خانه اش نمی‌رسد

✽ گروس عبدالملکیان |

 

[ماه لیلی]

دارم فکر میکنم چه خوب است پیدا کردن
کسی که زورش به بی‌حوصلگی ما برسد.

✽ عباس کیارستمی

 

[ماه لیلی]

نمی‌دانم چه‌ها گفتم. فقط می‌دانم هیچ نمی‌توانستم آن چه را که احساس می‌کردم بیان کنم.
فقط می‌دانم که به او گفتم عمر من است، یعنی که در او زندگی می‌کنم. رودخانه‌ای هستم که او بستر من است و بی او قلب من هرز می‌رود...

✽ شاهرخ مسکوب

 

[ماه لیلی]

کعبه ،
چشمهای توست
وقتی مرا ،
تا زیارت تو می کشاند
زیبای من،
قربانی منم ،که هر دقیقه
با خدای چشمهایت می میرم!!!

✽ مریم پورقلی

 

[ماه لیلی]

تا به حال کسی تو را با چشم هاش نفس کشیده؟
آنقدر نگاهت می کنم که نفس هایم به شماره بیوفتد
جوری که از خودت فرار کنی
و جایی جز آغوش من نداشته باشی!

✽ عباس‌ معروفی

 

[ماه لیلی]

ما آن‌چه دانستیم را به تو آموختیم
ولی دارویی برای اندوه نمی‌شناسیم؛
برای دلی که از بیداد می‌شکند.

✽ بهرام بیضایی