شاعرغیرپارسی اشعار هیلده دُمین

[GHAZAL NAROUEI]

به نام خدا
بیوگرافی:
"هیلده دومین" در تاریخ 27 ژولای 1909 در یک خانواده متمول یهودی در شهر کلن بدنیا آمد. وی در سال 1999 در مصاحبه‌ای گفت: سال تولد من در حقیقت 1912 است. معلوم نیست چرا در تمام اسناد و مدارک سال 1909 قید شده است. اسم خانوادگی هیلده دومین، "لوون‌اشتاین" می‌باشد. وی با باستان‌شناس معروفی به نام "اروین والتر پالم" ازدواج کرد. علت نامیدن وی به "هیلده دومین" این است که وی یک سال قبل از اینکه نازی‌ها در آلمان حکومت را در دست گیرند،یعنی در سال 1932 به همراه شوهر آینده‌اش "پالم" آلمان را به مقصد ایتالیا ترک کرد.​

پاییز

آشیانۀ پرنده بی‌برگ می‌شود
ما از پاییز می‌ترسیم
چهرۀ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[GHAZAL NAROUEI]

die Welt
hochwerfen
daß der Wind
hinduchfährt.
ترجمه:
کی می‌تونه
کی میتونه جهان را
پرتاب کنه تا بالا
شاید یه روزی بادی
گذشت از او با شادی

***
Ich gehe vorüber –
aber ich lasse vielleicht
den kleinen Ton meiner Stimme,
mein Lachen und meine Tränen
und auch den Gruß der Bäume im Abend
auf einem Stückchen Papier.
Und im Vorbeigehn,
ganz absichtslos,
zünde ich die ein oder andere
Laterne an
in den Herzen am Wegrand
ترجمه:
من اجالتا درگذرم
ولی شاید
تن کوچک صدایم
خنده‌ها و اشک‌هایم
سلام شبانه بر درختهایم
بر روی تکه‌ای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[GHAZAL NAROUEI]

سبز تا طلایی

راه‌ها خالی خواهند بود، برادر
در برابر خانه‌ام
خانه ای که در آن زندگی می‌کنم
راه‌هایی که نمی‌آیی
و من هرگز تو را در آنها نخواهم دید.
در تاریکی
عبور از اشک‌ها
عبوری طولانی
از روزی که نیامدی
تا روزی که نمی‌آیی.
آیا همچنان در انتظار تو خواهم ماند
بر راه‌های روشن
از لرزش سبز
تا لرزش طلاییِ
برگ‌های بید؟
***
دو کبوتر زیر باران

پاهای من که بسیار رفته‌اند
پاهای من، دو کبوتر
که هر شب
آشیانۀ دست‌های تو را جست‌و‌جو کرده اند
پاهای کودکی‌ام
که تو بیرونشان انداخته‌ای،
جلوی پاگرد
زیر باران نشسته‌
در آغـ*ـوش هم غنوده اند
دو کبوتر زیر باران
پاهای کودکی‌ام.
***
زیگورات

از مارپیچ پلکان بالا...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[GHAZAL NAROUEI]

چشمان پاییز

خود را تنگ
بر زمین بفشار
خاک هنوز بوی تابستان می دهد
و تن
هنوز بوی عشق
اما علف روی تو
زرد است
و باد، سرد
و پر از دانه های خار
و رویایی که بدنبال تو می آید
با پاهای سایه سا
رویای تو
چشمان پاییز را دارد.
***
زمین فراخ

آدمی باید بتواند که برود
اما همچون یک درخت بماند
گویی که ریشه در زمینِ سخت بماند
زمین حرکت کند، و او استوار بر آن ایستاده باشد.
آدمی باید نفس را در سـ*ـینه حبس کند
تا باد بگذرد
و هوای بیگانه به دَوَران بیفتد
تا بازی نور و سایه
سبز و آبی
همان طرح های قدیمی را نشان دهد.
و در خانه باشیم
هرجا که هستیم
و بتوانیم که فرود آییم
و تکیه دهیم
گویی بر گورمادرمان.

 

[GHAZAL NAROUEI]

برایم خانه‌ای بساز

بادی که بر گیسوی گل‌ها شانه می‌زند
و از گلبرگ ها پروانه می‌سازد
و تودۀ کاغذ‌پاره‌ها را چون دستۀ کبوتران
از دره‌های مانهاتان به سوی آسمان
تا اوج می‌برد
و دسته‌پرندگان مهاجر را
در اوج آسمانخراش‌ها تار و مار می‌کند.
باد می آید، باد شور
و ما را با خود به سوی دریاها می‌برد
و در ساحلی می‌افکند
همچون ستاره‌ای دریایی
که از آب‌ها به سوی ساحل پرتاب می‌شود،
باد می آید
محکم مرا بگیر!
آه، جسم شنی من، شفاف،
شکل یافته، همچون تصاویری جاودانی.
باد می‌آید
و انگشت مرا با خود می برد،
آب می‌آید
و شیاری در من می‌افکند.
اما باد،
قلب را
ـ آن پرندۀ سرخ و آوازه ‌خوان در قفس را ـ
عـریـان می سازد
و با نفس عطر‌آگین‌اش می‌سوزاند.
آه…
محکم بگیر،
جسم شنی‌ ام...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.