شاعر‌پارسی اشعار قیصر امین پور

[fatemeh^_^]

شادم

این روزها که می‌گذرد

شادم

که می‌گذرد

این روزها

شادم

که می‌گذرد…

​

 

[fatemeh^_^]

حرف‌ های ما هنوز ناتمام…
تا نگاه می‌کنی:
وقت رفتن است
بازهم همان حکایت همیشگی
پیش از آنکه باخبر شوی
لحظهٔ عزیمت تو ناگزیر می‌شود
آی…
ای دریغ و حسرتِ همیشگی
ناگهان

چقدر زود

دیر می‌شود!​

 

[fatemeh^_^]

و قاف حرفِ آخرِ عشق است
آنجا که نام کوچک من

آغاز می‌شود​

 

[fatemeh^_^]

کودکی‌ هایم اتاقی ساده بود قصه ای، دورِ اجاقی ساده بود
شب که می‌شد نقشها جان می‌گرفت روی سقف ما که طاقی ساده بود
می‌شدم پروانه، خوابم می‌پرید خوابهایم اتفاقی ساده بود
زندگی دستی پر از پوچی نبود بازی ما جفت و طاقی ساده بود
قهر می‌کردم به شوق آشتی عشق‌هایم اشتیاقی ساده بود
ساده بودن عادتی مشکل نبود سختی نان بود و باقی ساده بود​

 

[fatemeh^_^]

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

چو گلدان خالی، لب پنجره
پُر از خاطرات ترک خوردهایم

اگر داغ دل بود، ما دیدهایم
اگر خون دل بود، ما خوردهایم

اگر دل دلیل است، آوردهایم
اگر داغ شرط است، ما بردهایم

اگر دشنهی دشمنان، گردنیم!
اگر خنجر دوستان، گردهایم!

گواهی بخواهید، اینک گواه:
همین زخمهایی که نشمرده‌ایم!

دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر بردهایم

​

 

[fatemeh^_^]

دست عشق از دامن دل دور باد!

می‌توان آیا به دل دستور داد؟


می‌توان آیا به دریا حکم کرد

که دلت را یادی از ساحل مباد؟


موج را آیا توان فرمود: ایست!

باد را فرمود: باید ایستاد؟


آنکه دستور زبان عشق را

بی گزاره در نهاد ما نهاد


خوب می‌دانست تیغ تیز را

در کف مستی نمی‌بایست داد
​

 

[fatemeh^_^]

دل داده‌ام بر باد، بر هر چه باداباد

مجنون‌تر از لیلی، شیرین‌تر از فرهاد


ای عشق از آتش، اصل و نسب داری

از تیره دودی، از دودمان باد


آب از تو طوفان شد، خاک از تو خاکستر

از بوی تو آتش، در جان باد افتاد


هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران

هر کوه بی‌فرهاد، کاهی به دست به باد


هفتاد پشت ما، از نسل غم بودند

ارث پدر ما را، اندوه مادر زاد


از خاک ما در باد، بوی تو می‌آید

تنها تو می‌مانی، ما می‌رویم از یاد
​

 

[fatemeh^_^]

لبخند تو خلاصه خوبی‌هاست

لختی بخند، خنده گل زیباست


پیشانی‌ات تنفس یک صبح است

صبحی که انتهای شب یلداست


در چشمت از حضور کبوترها

هر لحظه مثل صحن حرم غوغاست


رنگین کمان عشق اهورایی

از پشت شیشه دل تو پیداست


فریاد تو تلاطم یک طوفان

آرامشت تلاوت یک دریاست


با ما بدون فاصله صحبت کن

ای آنکه ارتفاع تو دور از ماست​

 

[(فاطمه1381)]

دل داده‌ام بر باد، بر هر چه باداباد


مجنون‌تر از لیلی، شیرین‌تر از فرهاد



ای عشق از آتش، اصل و نسب داری


از تیره دودی، از دودمان باد



آب از تو طوفان شد، خاک از تو خاکستر


از بوی تو آتش، در جان باد افتاد



هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران


هر کوه بی‌فرهاد، کاهی به دست به باد



هفتاد پشت ما، از نسل غم بودند


ارث پدر ما را، اندوه مادر زاد



از خاک ما در باد، بوی تو می‌آید


تنها تو می‌مانی، ما می‌رویم از یاد
​

 

[(فاطمه1381)]

حرف‌های ما هنوز ناتمام...



تا نگاه می‌کنی


وقت رفتن است،



باز هم همان حکایت همیشگی


پیش از آنکه باخبر شوی


لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود


آی...



ای دریغ و حسرتِ همیشگی


ناگهان


چقدر زود


دیر می‌شود!
​