نتایح جستجو

اعلام آمادگی. دسته‌ی اول‌.

سلام. خسته نباشید. درخواست تگ دارم برای: https://forum.1roman.ir/threads/109993/

«پنجره‌ها می‌میرند» اجتماعی بود و کمی هم عاشقانه. نویسنده‌اش به بعضی چیزها اشاره کرده بود که باعث شد این رمان [با وجود حافظه‌ی ضعیفم و همچنین مقاومتم در برابر خوندن رمان‌های بعضاً کلیشه‌ای مجازی] در ذهنم ماندگار بشه. اون هم فقط صد صفحه‌ی اولش!

اینکه انسان هستم!

قالب: قطعه تو عاشق آغوش پر از عطری و من هی عطر به گردن می‌زنم تا شاید... قسمت بشود پرده ز راز بردارم با آیِنه تمرین می‌کنم تا شاید... شنیدم که شعر می‌خوانی، از آن روز صد مصرَع شعر می‌‌گویم تا شاید... (شعر، ناقص است و از نظر وزن و قافیه ایراداتی دارد. ویرایش خواهد شد.)

کوچولو؛ زندگی یعنی خستگی! زندگی یعنی جنگی که هرروز تکرار میشود و در ازای شادی اش که ؛ مکث های کوتاهی بیش نیست ... باید بهای گزافی پرداخت! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد/ اوریانا فالاچی

نامَرد زد و کوبید و مرا نابود کرد بعد از او، خدا دید چه به روزم آمد دیروز یهو دیدمش و او با طَعْن پرسید: هنوز زنده‌ای؟ گفتم:شاید...! |م.س.علیپور|

قالب شعر: قطعه نامَرد زد و کوبید و مرا نابود کرد بعد از او، خدا دید چه به روزم آمد دیروز یهو دیدمش و او با طَعْن پرسید:هنوز زنده‌ای؟ گفتم: شاید!

در فضایی که مکان گم شده از وسعت آن می‌روم سوی قرونی که زمان برده ز یاد گویی از شهپر جبریل درآویخته‌ام یا که سیمرغ گرفته‌ست به منقار مرا تا کجا می‌برد این نقش به دیوار مرا؟ - تا بدانجا که فرو می‌ماند چشم از دیدن و لب نیز ز گفتار مرا |محمدرضا شفیعی کدکنی|

{حتی اگه یه روز حس کردید زندگی مثل یه قفسه، امیدوارم میله‌های اون قفس پوشیده از پیچک و گل‌های اقاقیا باشه} تولدتون مبارک

فلسفه‌ی این زندگی و این دنیا چیه؟

زندگی به مثابهٔ قفسی تنگ است. میله‌هایش از جنس پوچی و اطرافش خلأ است. اما وجود تو، صدای تو، بوی تو، همین قفسِ ترسناک را برایم زیبا می‌کند؛ مادر. و با حضور تو، زندگی می‌شود قفسی فراخ که دور میله‌هایش پیچک و گلِ امین الدوله پیچیده و اطرافش هوایی پاک در جریان است.

قالب شعر: سپید چنان رفتی، چنان رفتی که بعد از تو، شدم طوطی که بعد از تو، همان کنجِ قفس، بی‌ تو، همه‌‌ش صرف می‌کند «رفتن» را با یک دلِ سیرُ رُخِ پیرُ شده ورد زبانش که « نرفتم، رفتی، رفتُ...»

و بالاخره پایان! :) https://forum.1roman.ir/threads/84567/

سخن پایانی نویسنده: این اولین دلنوشته‌ای بود که آن را نوشتم، نوازش کردم، پرورش دادم و حالا به ثبتش رساندم. کاسه‌ی کلمات ذهنم خالی شده بود؟ ابداً! کاسه‌ی کلمات همواره لبریز است و خوشبختانه جوهرِ قلمِ مجازی، تمام‌نشدنی! اما حس کردم که گفتنی‌ها را گفته‌ام. اگر هم چیزی باقی‌مانده باشد، شاید جلد...