مرزی بین جنون تا دیوانگی | مینا تیموری کاربر انجمن یک رمان

[میناتیموری]

_خیلی خوب باشه باشه حق با توئه اما برای بار آخر
فقط یک بار دیگه قبول کن باهام قهوه بخوری
_باشه میخورم اما باید بهم قول بدی بعد این
نوشیدنی این عشق مسخره رو دفن کنی؟!

 

[میناتیموری]

_بهم عشقی نداشته باشی و فقط بعنوان
یه داداش بهم نگاه کنی قبوله؟
_با عجز چشمهایم را میبندم
هههه .. !
یه عشق یکطرفه

 

[میناتیموری]

چه طعم تلخ و گسی
با عجز به آشپزخانه میروم
فنجان او: یک بسته قهوه تلخ
مانند بیرحمی هایش که تلخی را به تموم وجودم تزریق کرد
یه فنجون آب سرد مثل سردی رفتارش که تموم تنم رو به لرزه انداخت!!!

 

[میناتیموری]

فنجان خودم: فقط و فقط یک لیوان آب زلال مانند سادگی ام که قربانی بی رحمی های دنیا شد!
به سمت میز میروم

 

[میناتیموری]

و هردو فنجان را روی میز میگذارم
انگار در آن قهوه ای که درست کرده ام تمام حرف هایم را مخلوط کرده ام!
که با چشیدنش با عصبانیت از پشت میز بلند شد

 

[میناتیموری]

بلند میشود آری بلند میشود و میرود
میرود اما نمیداند تکه های قلبی را که شکسته است
جای گذاشته است

 

[میناتیموری]

میرود اما نمیداند کوله بار سنگینی
از خاطرات شیرینی که الان جز اشک و بغض چیزی برایم
نداشت را به جای گذاشته است

 

[میناتیموری]

رفت و عشق مرا ندید
ندید که چطور برای عشقش مانند مرغی پر کنده بال بال میزنم

 

[میناتیموری]

رفت و پشت سرش را نگاه نکرد
تا ببیند بعد رفتنش چگونه خرد شدم و شکستم

 

[میناتیموری]

اینها به درک!!
از همه مهمتر مرا جا گذاشت
کسی که تمام احساسات لطیف دخترانه اش
را با شوق به او هدیه داد