روی سایت دلنوشتهٔ رویاهای تلخِِ نرسیدن |نرگس برزن،کاربرانجمن یک رمان

[نرگس برزن]

***
مرا به خاطر بیاور و باز به چشمانم خیره شو!
بیا این‌بار رویای بهم رسیدنمان را حقیقی کنیم.
بیا این‌بار معشوقه‌ات را تنها نگذار! بیا و نگذار فقط تو را در رویا ببینم!
جان جانانم، من دیگر تحمل این همه تلخیِ نرسیدنمان به هم را ندارم. بیا و تمام تلخی‌ها را از زندگی من بگیر...

 

[نرگس برزن]

***
شنیدن صدای موج‌ها، بوی نم ساحل و تماشای غروبی زیبا در کنار دریا، آن هم وقتی چشمان تو در کنار چشمان من امواج را نظاره‌گر هستند؛ این آرامشی آمیخته با عشق و زیبایی‌ست!
کاش این لحظه‌ها طولانی‌تر شوند!
چشمانم را باز می کنم. نه صدای موجی هست، نه بوی نمِ ساحل، نه غروبی در کنار دریا و نه چشمان تو...
من باز هم فقط رویای تو را دیدم.

 

[نرگس برزن]

***
روزهای تلخی است؛ وتو تلخ ترین رویای شیرین من هستی!
کاش کمی مرا دوست داشتی.
آن‌وقت طعم رویای من، این‌همه زهر نمی‌شد...

 

[نرگس برزن]

***
هر چه روی خاطرات خاک ریختم، باز هم از زیر خاک‌ها جوانه زدند.
انگار قصد عذابم را دارند. من نمی‌خواهم تا آخر عمر کوله‌ی سنگین خاطرات را حمل کنم!
خاطراتی که یک روز بخش شیرینی از زندگی‌ام بودند و بارها در رویاهایم با آن‌ها زندگی کردم؛ اکنون تبدیل به کابوسی تلخ شدند و به جای خنده، گریه را مهمان چشمانم می‌کنند...

 

[نرگس برزن]

***
این روزها، بی‌رحم‌ترین احساسی که وجودم را گرفته، دلتنگی‌ست!
همین احساس، باعث می‌شود بارها تو را تجسم کنم و رویا‌های جدیدتری از تو بسازم.
این‌بار، واژه دلتنگی همراه با نرسیدنم به تو، هم‌آوا شدند! هردو قصدشان این است که رویاهای من را تلخ کنند...

 

[نرگس برزن]

***
رویای من چه شیرین می‌شد اگر با رسیدنم به تو تحقق پیدا می‌کرد...
امّا رویای من در این روزها، طعمی تلخ دارد و از نرسیدن‌ها اشباع است!

 

[نرگس برزن]

***
دفترِ دردهای مرا دیده‌ای؟ در خط‌به‌خط نوشته‌هایم، یادِ تو موج می‌زند!
اشک‌های خشک‌شده‌ام بر روی صفحاتش را دیده‌ای؟ بارها سرم را بر روی همین دفتر نهادم و تو را در رویا‌هایم دیدم...

 

[نرگس برزن]

***
قرار بود از رویاهای شیرینم واقعیت‌های شیرین بسازم و به تک‌تک‌شان دست پیدا کنم.
قرار بود رویاها به من خواستن، توانستن است را یاد دهند؛ امّا رویاها به من یاد دادند همیشه هم خواستن، توانستن نیست!
گاهی نرسیدن‌هایی آغشته با تلخی‌ست...
به من یاد دادند بلندپروازانه در رویاها سیر نکنم؛ چون بلندپروازی‌ها اغلب محال هستند!
به گمانم رویای رسیدن به تو بلند پروازیِ محالی بود...

 

[نرگس برزن]

***
من با جوهرِ قلبم برای تو می‌نویسم؛
و از چشمانم برایت رودخانه‌ای خروشان به راه می‌اندازم.
این همان قلبی است که نگرانش بودی.
این چشم‌ها، همان‌هایی هستند که برایت زیباترین بودند.
امّا حالا چه شد که این قلب، آن شب از تپش ایستاد؟
چه شد که چشمانم تبدیل به دریای خون شدند؟
اصلاً به من بگو چرا حق دیدن رویت را تنها در رویاهایم دارم؟
چرا نمی‌توانم نفس کشیدن‌هایت را در واقعیت ببینم؟
چرا قصه‌ی ما این‌‌همه تلخ شد؟!​

 

[نرگس برزن]

***
این آسمان و اَبرهایش از جانم چه می‌خواهند؟
هر دفعه من را یاد تو می‌اندازند و در گذشته غرقم می‌کنند...
باز دلِ تنگم، تنگ‌تر و کوچک‌تر می‌شود. چاره چیست جز این‌که چشمانم را ببندم تا تو را در رویا کنار خود تصور کنم؟