شاعر‌پارسی اشعار عفت سعادتی

[SAN.SNI]

وای علی خسته است از غمِ تنهاییش
چاه شده یار او بادل دریاییش

مد دلش خیس کردساحل چشمان او
نیست کسی تا کند بعد خدا یارییش

وای که برجان او لحظه آخررسید
درخم هرکوچه ای اشک یتیم می چکید

شیر به دستانشان تاکه دهند بر پدر
حیف که مولاعلی با دل خود پر کشید.

 

[SAN.SNI]

پنجرهٔ این دل من باز شده رو به خدا
بغض نشسته در گلو میشکند دل مرا

اشک به گونه میچکد، خیس شوم ز گریه ام
هیچ کسی نمیکند، درک مرا درک مرا

قائله ختم نمی شود تاکه کنم تبسمی
آه خدا نمرده ام بگیر دگر جان مرا

ابر نبوده ام ولی همیشه غرق گریه ام
نیست شوم، نیست به لب، خنده شادمان مرا

آه خدا پراز خطام، یک نظری به من بزن
پاک کن ای خدای خوب، اشک به گونهٔ مرا

قائلهٔ غصهٔ من‌ختم شود ز یاری ات
تبسمی کنم ز دل، خنده کند صدا مرا

بندهٔ توبه کار تو پنجره باز کرده است
مُهرگذشت بزن به من،ازته دل ببخش مرا

 

[SAN.SNI]

تابه کی دلتنگی!!
همه سرها شده درچاه فرو.
هیچ روزنه ای در دلها پیدا نیست.
همه در نومیدی غرق شدند.
یادشان رفته ز الطاف خدا،
یا غیاث المستغیصین آن بی همتا
همه از رنگ خدا بی خبرند.
یادشان رفته که او
یار محرومان است
که اگر او نبود روزمان تاریک بود.
ذکر پُر بار توکل بر او شده پاک از ته خلوت گه شان.
یادشان رفته که او کاشف هم و غم است
کاشف الکروبُ عیوب است خدا
که اگر از جبروتش یه توسل جویند به خدا پاک شود غصه از دلهاشان.
وای بر دلها که چه نوامیدشدند
راهشان راه‌ یقین نیست پُرِ تردید شدند.