عاشقانه‌ها عاشقانه‌های نیلوفر ثانی

[~naz]

تا کوچ این همه رخوت و تنهایی
به شانه‌ی کدام مهری می‌توان آویخت؟
و دست کدامین مهتاب را
تا پیوند طلوعی دیگر
می‌توان گرفت؟
پرسه‌ی بیهوده‌ایست
این حوالی
رخوت و تنهایی
درد مشترک آدم‌هاست...​

 

[~naz]

تو و جان خدا
با من بگو
تا آمدنت
چند تیک تاک دیگر
مانده؟!​

 

[~naz]

زمین بیهوده می‌چرخد
وقتی قرار نیست
من به تو
برسم...​

 

[~naz]

شعرهایم،
کشت‌های من
آنقدر می‌کارم
تا تو را
درو کنم...​

 

[~naz]

جهان بر نظم است،
تو آغوشت را گرفتی،
مرگ
آغوش خود برویم
باز کرد...​

 

[~naz]

چه فروغی در لحظه‌هایم
وقتی
پای چشم‌های خورشیدی‌ات را
پشت هزار کوه فاصله و دوری
بسته‌ای
چه انبساط خاطری
که ملال دلمان
به باد لبخندت آرام نشد
و سایه بخت بلندت
بر سرمان سایه نشد
مد دلتنگی آخر
خانه خرابمان می‌کند
به آمدنت
اندوه این همه انتظار را
جزر محبّت کن...​

 

[~naz]

شبی به التیام ما
به دیدار بیا
که از روشنی نور نگاه تو
یادمان آید
روزهای آفتابی...​

 

[~naz]

تو رفته‌ای و
تمام مرا برده‌ای
زندگی دراین هیچ
مرگ تدریجی‌ست ..​

 

[~naz]

با تو هرگز تباه نمی‌شوم
که هر روز
تکه‌ای از مرا می‌بری و
شعری نو
زاده می‌شود.​

 

[~naz]

شبی تو را
به وعده‌گاه دیدار ماه و برکه می‌برم
که عشق را در تصادف فاصله و خواهش
ببینی و
رهسپار این راه شوی...​