عاشقانه‌ها عاشقانه‌های جبران خلیل جبران

[S.LOTFI]

هیچ رابـ*ـطه‌ی انسانی وجودِ دیگری را به تملّک خود در نمی‌آوَرَد.

هر روحی از بنیاد با روحِ دیگر تفاوت دارد.

در دوستی یا عشق، هر دو روح در کنارِ هم

دست‌هایِ خود را برای یافتن چیزی که

یک دست به تنهایی قادر به یافتنِ آن نیست

دراز می‌کنند.



#خلیل_جبران_جبران

 

[S.LOTFI]

شادی شما همان اندوه بی نقاب شماست.

چاهی که خنده های شما از آن بر می آید، چه بسیار که با اشک های شما پر می شود.

و آیا جز این چه می تواند بود؟

هر چه اندوه، درون شما را بیشتر بکاود، جای شادی در وجود شما بیشتر می شود.

مگر کاسه ای که نوشیدنی شما را در بر دارد همان نیست که در کوره ی کوزه گر سوخته است؟

مگر آن نی که روح شما را تسکین می دهد، همان چوبی نیست که درونش را با کارد خراشیده اند؟




#جبران_خلیل_جبران

 

[S.LOTFI]

همیشه چنین بوده است که مهر به ژرفایِ خود پی نمی بَرَد، تا آن گاه که ساعتِ فراق فرا می رسد.
+++
هنگامی که #مهر شما را فرامی خانَد، از پی اش بروید،

اگر چه راهش دشوار و ناهموار است.

و چون بال هایش شما را در بر می گیرند، وا بدهید،

اگر چه شمشیری در میانِ پرهایش نهفته باشد و شما را زخم برسانَد.

و چون با شما سخن می گوید، او را باور کنید، اگر چه صدایش رویاهای شما را بر هم زنَد، چنان که بادِ شمال باغ را ویران می کند.

#جبران_خلیل_جبران

 

[S.LOTFI]

مهر در همان دمی که تاج بر سرِ شما می گذارد، شما را مصلوب می کند. هم چنان که می پرورانَد، هَرَس می کند.

هم چنان که از قامت شما بالا می رود و نازک ترین شاخه هاتان را که در آفتاب می لرزند نوازش می کند،

به ریشه هاتان که در خاک چنگ انداخته اند فرود می آید و آن ها را تکان می دهد.

شما را مانندِ بافه های جو در بـ*ـغل می گیرد.

شما را می کوبد تا برهنه کند.

شما را می بیزد تا از خس جدا سازد.

شما را می ساید تا سفید کند.

شما را می وَرزَد تا نرم شوید؛

و آنگاه شما را به آتشِ مقدس خود می سپارد تا نانِ مقدس شوید، بر خانِ مقدس خداوند.




#جبران_خليل_جبران

 

[S.LOTFI]

هنگامی که #مهر می ورزید مگویید «خدا در دلِ من است،» بگویید «من در دلِ خدا هستم.»

و گمان مکنید که می توانید مهر را راه ببرید، زیرا مهر، اگر شما را سزاوار بشناسد، شما را راه خاهد برد.



#جبران_خليل_جبران

 

[S.LOTFI]

به یکدیگر مهر بورزید، اما از مهر بند مسازید:

بگذارید که مهر دریای مواجی باشد در میانِ دو ساحلِ روح های شما.

جامِ یکدیگر را پر کنید، اما از یک جام منوشید.

از نانِ خود به یکدیگر بدهید، اما از یک گِرده ی نان مخورید.

با هم بخانید و برقصید و شادی کنید، ولی یکدیگر را تنها بگذارید،

همان گونه که تارهایِ ساز تنها هستند، با آن که از یک نغمه به ارتعاش در می آیند.



#جبران_خليل_جبران

 

[S.LOTFI]

دلِ خود را به یکدیگر بدهید، اما نه برایِ نگه داری.

زیرا که تنها دستِ زندگی می تواند دل های تان را نگه دارد.

در کنارِ یکدیگر بایستید، اما نه تنگاتنگ:

زیرا که ستون هایِ معبد دور از هم ایستاده اند،

و درختِ بلوط و درختِ سرو در سایه ی یکدیگر نمی بالند.



#جبران_خليل_جبران

 

[S.LOTFI]

فرزندانِ شما فرزندانِ شما نیستند.

آن ها پسران و دخترانِ خواهشی هستند که زندگی به خویش دارد.

آن ها به واسطه ی شما می آیند، اما نه از شما، و با آن که با شما هستند، از آنِ شما نیستند.



#جبران_خليل_جبران

 

[S.LOTFI]

شما می توانید مهرِ خود را به [فرزندانتان] بدهید، اما نه اندیشه هایِ خود را،

زیرا که آن ها اندیشه هایِ خود را دارند.

شما می توانید تنِ آن ها را در خانه نگاه دارید، اما نه روح شان را،

زیرا که روحِ آن ها در خانه ی فرداست، که شما را به آن راه نیست، حتا در خواب.

شما می توانید بکوشید تا مانندِ آن ها باشید، اما مکوشید تا آن ها را مانندِ خود سازید.

زیرا که زندگی واپس نمی رود و در بندِ دیروز نمی مانَد.



#جبران_خليل_جبران

 

[S.LOTFI]

شما کمانی هستید که فرزندتان مانندِ تیرِ زنده ای از چِله ی آن بیرون می جهد.

کمانگیر است که هدف را در مسیرِ نامتناهی می بیند، و اوست که با قدرتِ خودْ شما را خم می کند تا تیرِ او را تیزپر و دوررَس به پرواز درآورید.

بگذارید که خم شدنِ شما در دستِ کمانگیر از رویِ شادی باشد؛

زیرا که او هم به تیری که می پَرد مهر می ورزد و هم به کمانی که در جا می مانَد.



#جبران_خليل_جبران