شاعرغیرپارسی اشعار نزار قبانی

[_harly_]

من چیزی از عشق‌مان
به کسی نگفته‌ام!
آن ها تو را هنگامی که
در اشک‌های چشمم
تن می‌شسته‌ای دیده‌اند​

 

[_harly_]

اشتباه نکن
رفتنت فاجعه نیست برایم
من ایستاده می میرم

چون بیدهای مجنون​

 

[_harly_]

ای قامتت بلندتر از قامت بادبان‌ها​

و فضای چشمانت

گسترده تر از فضای آزادی

تو زیباتری از همه کتاب‌ها که نوشته‌ام

از همه کتاب‌ها که به نوشتن‌شان می‌اندیشم

و از اشعاری که آمده‌اند

و اشعاری که خواهند آمد

 

[_harly_]

با عشق توست که می‌پیوندم

به خدا، زمین، تاریخ، زمان،

آب، برگ، به کودکان آن گاه که می‌خندند،

به نان، دریا، صدف، کشتی

به وب شب آن گاه که دستبندش را به من می‌دهد

به شعر که در آن خانه دارم و به زخم که در من لانه کرده

تو سرزمین منی، تو به من هویت می‌دهی

آن که تو را دوست ندارد، بی وطن است

 

[_harly_]

تویی که روی برگه سفید دراز می‌کشی

و روی کتاب‌هایم می‌خوابی

و یادداشت‌هایم و دفترهایم را مرتب می‌کنی

و حروفم را پهلوی هم می‌چینی

و خطاهایم را درست می‌کنی

پس چطور به مردم بگویم که من شاعرم

حال آنکه تویی که می‌نویسی؟

 

[_harly_]

برف

نوگویی زمین است

وقتی به متن پایبند نباشد

و بخواهد

به شیوه‌ای دیگر

و سبکی بهتر بسراید

و از عشق خود

به زبانی دیگر بگوید

 

[_harly_]

در خیابان‌های شب

دیگر جایی برای قدم‌هایم نمانده است

زیرا که چشمانت

گستره شب را ربوده است

 

[_harly_]

با تو جهانِ لحظه‌های کوچک پایان گرفته

چیزی برای من نمانده

گلی نمانده برای مراقبت

کتابی برای خواندن در تنهایی

 

[_harly_]

من
رازی را پنهان نکرده‌ام!
قلبم کتابی است
که خواندنش برای تو آسان است
من
همواره تاریخ قلبم را می‌نگارم
از روزی که در آن
به تو عاشق شدم!

 

[_harly_]

رفاقت با تو
رفاقت با بادبادکی کاغذیست
رفاقت با باد دریا و سرگیجه
با تو هرگز حس نکرده‌ام
با چیزی ثابت مواجه‌ام!
از ابری به ابر دیگر غلتیده‌ام
چون کودکی نقاشی شده بر سقف کلیسا…