شاعر‌پارسی اشعار کوتاه هوشنگ ابتهاج

[SETAYESH.MO]

******

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

******

شاهد سرمدی تویی
وین دل سالخوردِ من

عشق هزار ساله را
بر تو گواه می‌ کند ….

******

هر چه گفتم جملگی از عشق خاست
جز حدیثِ عشق گفتن دل نخواست
******

چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم
دل تو وا
نمی‌شود!

******

ای گل در آرزویت جان و جوانیم رفت
ترسم بمیرم و باز باشم در آرزویت

 

[SETAYESH.MO]

دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت
ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی؟!

******

بدین نشان که تویی ای دلِ نشسته به خون
بمان که تیرِ امانِ تو در کمانِ من است …

******


جز بند نیست چاره‌ی دیوانه و
حکیم
پندش دهد هنوز،
عجب عاقل است این

گفتم طبیب این دل بیمار آمده ست
ای وای بر من و دل من،
قاتل است این …!

 

[SETAYESH.MO]

خاک سیه مباش که کس برنگیردت
آیینه شو که خدمت آن ماهرو کنی

******

سحرگاه در چمن خوشرنگ شد گل
نگاهش کردم و دلتنگ شد گل

به دل گفتم که ناز است این، میندیش
چو دستی پیش بردم سنگ شد گل

******

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شسته، نگارا تو بمان

******

ای جنگل! ای پیوسته پاییز
ای آتش خیس
ای سرخ و زرد ای شعله‌ سرد
ای در گلوی ابر و مه فریاد خورشید
تا کی ستم با مرد خواهد کرد نامرد
ای جنگل !
اینجا سینه‌ من چون تو زخمی‌ست

 

[ساپورا]

آفتابا چه خبر؟ این همه راه آمدی که به این خاک غریب برسی
ارغوانم را دیدی سر راه
مثل من پیر شده‌ست؟
چه به او گفتی؟
او با تو چه گفت؟