دفتر درد و دل دفتر | دفتر درد و دل کاربر FakhTeh

[Amin]

«به نام خالق حق»



این دفتر متعلق به کاربر گرام [ F TaceNDa- ] است و هیچکس به جز ایشان اجازه‌ی ارسال زدن در این دفتر را ندارد.
کاربر عزیز، از اینکه محتوی دفترتان را با افراد انجمن به اشتراک می‌گذارید، کمال تشکر را داریم.




|مدیریت تالار سرگرمی|​

 

[FakhTeh]

سخنِ اندک و مفید، همچنان است که چراغی افروخته، چراغی ناافروخته را بوسه داد و رفت.
آن در حقّ او بس است و او به مقصود رسید.
- فیه‌مافیه؛ مولانا

 

[FakhTeh]

«دلم می‌خواست با صدای بلند به او بگویم که واقعا دوستش دارم؛ اما تمام تلاشم برای حرف زدن به سرفه‌ای تبدیل شد.»
- اپل و رین؛ سارا کروسان

هنوز درباره چیزهایی مثل سرنوشتِ مقدرشده یا مسیر از پیش تعیین‌شده‌ی زندگی مطمئن نیستم، چون طبیعتا کسی دوست نداره بهش بگن قدرت اراده و انسان بودنش فقط یه جوکه. شایدم به خاطر علاقه‌ی زیادم به اعداد و حساب‌کتاب کردنه؛ اما یه زمانی (و اخیرا) خیلی به این فکر می‌کردم که احتمالا برای هر شخصی قبل از تولدش سهمیه‌ای از این دنیا تعیین میشه.
مثلا، ۷۰۰ میلیون نفس، ۲هزارتا خنده، ۸۰هزارتا اشک و ۲۵۰تا بغل؛ شایدم ۱۵تا «دوستت دارم».
اینکه کجا خرج‌شون می‌کنه چیزیه که احتمالا بهش میگن اراده و آزادی اشرف مخلوقات..
ولی خب، درست مثل خیلی چیزهای دیگه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[FakhTeh]

بسیار مقابل خودم ایستاده‌ام. نه به همین سادگی، با سپری بلند، با شمشیری که خودم را ترسانده باشم از عبور از مرزهایی که راه بازگشت را می‌بندند. می‌گویی چرا برایت نمی‌نویسم. من که نوشته‌ام. اگرچه با هر کلمه چیزهای زیاد دیگری را پنهان کرده‌ام. من از تو می‌ترسم.
از این که در مقابل چشمان تو خود را مقابل دو درخت بلوط دیده‌ام در کرانه‌ی به برف نشسته‌ی کوهستان، از لبخندت که شیاری به روشنایی بهشت است، ترسیده‌ام.

از نامه‌های دریابند به گلاویژ-​

 

[FakhTeh]

تن به آب که بزنی، یا سرده یا گرمه یا هم‌دما با تنت
عدد یا مثبته یا منفی یا صفر
اندازه یا زیاده یا کم یا مناسب

خوب بودن چی؟
اگه خوب نباشیم اما بد هم نباشیم، چی هستیم؟

 

[FakhTeh]

می‌خوام بذارم یادگاری بمونه اینجا.
از روزهایی که نه می‌تونم ببینم، بخونم، بنویسم، بکشم، لمس کنم، و تنها وصله‌ی زندگیم موسیقیه. تنها چیزی که برام مونده شنیدنه..
نه می‌دونم قراره چی بشه، نه امید دارم که به چیز خاصی منجر بشه..
نه ناامیدم و نه امیدوار، نه ناراحتم و نه خوشحال.
فکر می‌کنم عادت کردم به اینکه بالا پایین روزگار همینه، زیر و بمش رو حفظ کردم و الان می تونم تا ابد تاریک‌ترین خاطرات و افکارم رو هم گوشه‌ی ذهنم مثل لباس تا بزنم.
بله.. این یکی از مراحلیه که دوست نداشتم بهش برسم؛ من رام شدم. رامِ..؟ زندگی؟ نمی‌دونم.

 

[FakhTeh]

دستش را لای موهای او فرو می‌برد.
«من می دونم حالت که بهتر بشه دوباره میری. چی کار کنم؟ واسه خودم بد نگهت دارم؟»
به صورت خواب او نگاه کرد.
«بالاخره من همیشه تنهام، توام اونی نیستی که بتونی این تنهایی رو بشکنی.»

 

[FakhTeh]

اطمینان را نمی‌دانم آخرین بار کی تجربه کردم. شاید در کودکی، زمانی که نمی‌دانستم چیست. حالا دیگر به هیچ چیز مطمئن نیستم.
حتی نمی‌دانم می‌خواهم بار دیگر به چیزی مطمئن شوم یا نه! چرا که به نظر می‌رسد در اطمینان به "چیزی" همیشه چشم‌پوشی‌ای هست از امکان‌های دیگر. تا وقتی این چشم‌پوشی کودکانه و ناخودآگاه است قبول، اما بعد خودآگاه شدنش تلاش برای اطمینان نقض غرض است، نه؟
حالا من هم مطمئن نیستم کاری که می‌کنم درست است یا نه، به این‌که اساسا کار درستی وجود دارد؟
به این‌که سرمای استخوان‌سوز فلز این کلاش که در صبح های سرد کمین بر استخوانم می نشیند عقوبت گناهی‌ست یا گلستان جهنمی؟ به این‌که شاید به راحتی من جای دیگری بودم اگر هر کدام از اتفاقات ساده مسیر زندگیم و یا حتی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[FakhTeh]

«حس می‌کردم می‌خواهد راضیم کرده باشد و نوعی عذر خواسته باشد از چیزی که فکر می‌کرد مرا رنجانده است. نرنجیده بودم من. آسان می‌توان از غریبه نرنجید. رنجیدن از خودی است، همیشه. از توقع است و از غریبه توقع نیست. توقعی نباشد، اگر، از چه رنجیدن، از که رنجیدن، چرا رنجش؟»
- برخورد در زمانه‌ی برخورد‌ها؛ ابراهیم گلستان

پ‌ن:
what the hell were we..؟

 

[FakhTeh]

بامن‌قدم‌بزن‌که‌زمین،آسمان‌شود...