اصطلاح تنبلی چشم، همان کاهش دید در یک چشم است، که در اوایل دوران زندگی به دلیل رشد غیر طبیعی بینایی در چشم ایجاد می شود. در این حالت چشم ضعیف یا تنبل، به سمت بیرون یا داخل چرخش می کند و دارای یک نوع سرگردانی است که نمی تواند بر روی اجسام یا یک نقطه ثابت تمرکز کند. یکی از عوامل اصلی کاهش بینایی در کودکان، تنبلی چشم است که تقریبا از بدو تولد تا حدود هفت سالگی ایجاد می شود. چشم تنبل معمولا یکی از چشم ها را درگیر می کند و خیلی کم پیش می آید که هر دو چشم تنبل باشند.
اگر بیماری تنبلی چشم به موقع تشخیص داده شود و درمان آن آغاز شود، باعث جلوگیری از مشکلات دراز مدت بینایی در کودکان می شود. چشم های که دچار تنبلی هستند با استفاده از لنزهای چشمی، عینک و همچنین کاورهای چشمی درمان می شوند. ولی اگر بیماری در دوران کودکی درمان نشود ممکن است در دوران بزرگسالی به از بین رفت بینایی در فرد مبتلا منجر شود.
در بیماری تنبلی چشم، بینایی یکی از چشم ها، به خوبی رشد نمی کند که پزشکان نام این بیماری را آمبلیوپی گذاشته اند. این بیماری در هر سنی می تواند قابل درمان باشد. اگر درمان صورت نگیرد، مغز شما، تصاویری را که چشم ضعیف تر نشان می دهد، نادیده میگیرد که باعث به وجود آمدن مشکلاتی برای بینایی می شود.
