منشور مهرآیین ادبیات: BDY مجموعه دلنوشته‌های آمین | فلورا کاربر انجمن یک رمان

[فلورا.]

چه معنی دارد وقتی او هر صبح با شدت بیشتری می‌تابد و جان از کف می‌دهد تا فقط روشنی را به ما هدیه دهد؟
یا این‌که غروب با دلی پر اندوه خداحافظی می‌کند؟
آیا نباید زندگی را به خاطر او از سر نوشت؟!
به درخت همیشه سبزش خیره می‌شود...

 

[فلورا.]

این درخت را سال هاست که با دستان خود و خون دل به این قد و قامت رسانده است. همیشه و هرجا همچون سایه موظب‌اش بوده گویی که مادر نوزادی است که به مراقبت دائم نیاز دارد و نباید از او چشم برداشت.
دخترک به درخت‌اش مهر ورزیده اما شکستگی‌های روی تنه‌اش آه پر دردی از اعماق سینه‌اش دود می‌کند.

 

[فلورا.]

تنه‌اش رد چاقویی دارد که نشان از بی‌انصافی آدمی است و چقدر که رد زخم‌های بر روی تن دخترک شبیه درخت همیشه سبزش است.
شانه‌های نحیف‌اش را از روی درخت برمی‌دارد و آخ آرامی زمزمه می‌کند امّا نمی‌داند دلیل این کار‌ش دقیقاً چیست؟!

 

[فلورا.]

آیا به این خاطر بود که مبادا رد چاقوی به جا مانده عمیق‌تر شود و فرزندش را آزار دهد یا برای کاستن دردی که در شانه‌هایش پیچیده بود؟!
خسته از افکار به هم ریخته‌اش قدمی جلو برمی‌دارد و دست‌اش را داخل رودخانه فرو می‌برد. خنکی آب حس زنده بودن و زندگی را در خونش به جریان می‌اندازد و به روحش طراوت تازه‌ای می‌بخشد.

 

[فلورا.]

ماهی‌های ریز و درشت قرمز _ نارنجی بالا و پایین می‌پریدند و از یکدیگر سبقت می‌گرفتند گویا مسابقه‌ای عظیم در میان آنها برپا است. مسابقه‌ای که جایزه‌اش را فقط ماهیان می‌دانند. دو تیله‌ی قهوه‌ای رنگش باز هم اسیر آسمان می‌شود. دیگر وقتش رسید. وقت وداع خورشید سر رسیده بود.

 

[فلورا.]

خورشید نیمی از صورت خود را از دید دخترک پوشانده بود. نور صورتش در آب نقاشی محسورکننده‌ای را به نمایش گذاشته بود.
می‌شود گفت غروب دلچسبی بود امّا برای دخترک قصه غروبی از جنس غم و اندوه بود چرایش را نمی‌دانست امّا می‌دانست که این غروب هرگز مثل دفعات گذشته نبوده است.

 

[فلورا.]

او این تفاوت را به خوبی حس می‌کرد. یک چیز در این میان فرق داشت.
این غروب آرام و آهسته به سراغش نیامده و با خود شادابی و سرزندگی را همراه نداشته است که هیچ، بلکه بذر غصه را در دلش کاشته و او را سرگردان و حیران کرده است.
به راستی که چرا؟

 

[فلورا.]

سیاهی شب خبر از ثانیه‌های همچون رعد و برق می‌داد.
ماه چهره‌ای خود را به جای خورشید به نگاه قهوه‌ای دخترک تقدیم کرد.
ستاره‌ها با ابعاد کوچک و بزرگ در تلاش برای دیده شدن در برابر نور ماه بودند و این رقابت چقدر لذت بخش به نظر می‌رسید.
نگاهش به ستاره‌ای در گنج آسمان افتاد.

 

[فلورا.]

هر از گاهی ستاره به خود زحمت می‌داد و نورش را در چشمان شهر می‌تاباند. اما افسوس...
افسوس که هدف او فقط یک نفر بود.
او تنها خواستار نگاه دخترکی بود که در باطنش خبری از سیاهی نبود.
تلاش هایش در برابر دیده شدن درست مثل چراغ نیم سوزی بود که با گذشت دقایق بیشتر به سمت خاموشی می‌رفت.
بالاخره نگاه دخترک به جانش تزریق شد.
ناگهان جرقه‌ای در انبار جانش زده و ستاره بخت برگشته را در سیاهی مطلق غرق کرد.
گویی به واسطه گردبادی پرقدرت از نگاه دخترک محو شد. چنان که انگار ستاره‌ای هرگز وجود نداشته است.

 

[فلورا.]

زیر نور نقره‌ای ماه به تماشای جنگل نشست و به حقایق تلخ زندگی خود اندیشید. مردم حال دخترک را درک نمی‌کردند. گاهی در اوج غم،ذوق می‌کرد و گاهی در اوج شادی، اشک می‌ریخت.
حال عجیب و غریبی داشت.
با شنیدن صدای شهیه طوفان از بند ازدحام افکار اسیدی مغزش آزاد شد.
گویا تنها او حال دخترک را فهمیده بود که این گونه بی‌تابی می‌کرد. دستی از یال تا گرده‌اش کشید و آرام او را نوازش کرد.