رتبه دوم BDY مجموعه دلنوشته‌های آمین | فلورا کاربر انجمن یک رمان

[H.Allahdadi]

سر به گوشش چسباند و آرام زمزمه کرد:
- هیس پسر، من حالم خوبه.
طوفان تکانی به خود داد که باعث شد خنده دخترک به هوا برود.
به خدا که او ساز ناکوک احوال صاحبش را فهمیده بود و آگاهی از این موضوع دخترک را سرمست و غزل خوان می‌کرد.
می‌دانست اکنون وقت سواری نیست اما اصلا به همین خاطر نامش طوفان بود.

 

[H.Allahdadi]

هرگاه خرابه‌های تنش که حاصل زلزله‌های متعدد این زندگی نحس بود را پیدا می‌کرد یاد طوفان می‌افتاد.
پای چپش را روی زین گذاشت با حرکتی تند سوار اسب شد. سرش را به سمت گوش‌های اسب سراسر مشکی‌اش برد و گفت:
- طوفان این دنیا یه مسابقه به من طلبکاره. برو ببینم من و تو برنده بازی هستیم رفیق یا دنیا!؟

 

[H.Allahdadi]

همزمان با پایان حرفش سوتی زد که طوفان هچون روح از گور بلند شده‌ای با شتاب به مقصدی نامعلوم روانه شد.
طوفان حال بد او را حس می‌کرد! از صد فرسخی هم می‌ توانست حال او را تعبیر کند!
چشم بست تا پیچ و خم راه را نبیند. طوفان خود بلد راه بود.
سال‌ها او را آگاه کرده بود که سوارش را باید به کدام مقصد برساند.
سرش را روی غارب طوفان گذاشت و تن دردمندش را به او سپرد.

 

[H.Allahdadi]

خسته شده بود. چنان که با چاقو ضرابات عمیقی بر تنش زده باشند جانش درد می‌ کرد.
امواج سنگین باد باعث شد سرما به جانش رسوخ کند و خودش را بیشتر از پیش مچاله کند.
صدای شوم کلاغ در گوشش پیچید.
سر به سمت آسمان کشید تا پرنده اقباش را رویت کند.
بالاخره دیدش.
بر روی بلندترین شاخه نشسته بود و صدایش را بی‌ملاحضه بلند کرده بود. عجب پرنده بی‌فکری است!

 

[H.Allahdadi]

خنده غمگینی کرد و دردل آرزو کرد کاش او هم مثل کلاغ بدیمن بود اما توان رهایی و پرواز را داشت.
کاش خانه‌اش قفس و محکوم به حبس نبود.
پرواز کردن را روزی روی شانه‌هایی آموخت که هرگز تصور نبودش را نمی‌ کرد.
تک تک قوانین را به یاد داشت
سکوی پریدن را هم داشت اما... .

 

[H.Allahdadi]

او دل پریدن را نداشت.
درحقیقت دیگر دستانی نبود که به او مثل همیشه بگویید پرواز کن تا مفهوم زندگی را بیابی.
وجودش در زندگی زیادتر از آنچه که فکر می‌ کرد پررنگ بود.
اصلا شاید باید گفت که یکی از تکه‌های پازل بود. اگرچه یک تکه بود اما نبودش طرح را ناقص می‌کرد.
نبودش زندگی‌اش را به زودی از این که هست وخیم‌تر می‌کند.