دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های آمین | فلورا کاربر انجمن یک رمان

[فلورا.]

سر به گوشش چسباند و آرام زمزمه کرد:
- هیس پسر، من حالم خوبه.
طوفان تکانی به خود داد که باعث شد خنده دخترک به هوا برود.
به خدا که او ساز ناکوک احوال صاحبش را فهمیده بود و آگاهی از این موضوع دخترک را سرمست و غزل خوان می‌کرد.
می‌دانست اکنون وقت سواری نیست اما اصلا به همین خاطر نامش طوفان بود.

 

[فلورا.]

هرگاه خرابه‌های تنش که حاصل زلزله‌های متعدد این زندگی نحس بود را پیدا می‌کرد یاد طوفان می‌افتاد.
پیای چپش را روی زین گذاشت با حرکتی تند سوار اسب شد. سرش را به سمت گوش‌های اسب سراسر مشکی‌اش برد و گفت:
- طوفان این دنیا یه مسابقه به من طلبکاره. برو ببینم من و تو برنده بازی هستیم رفیق یا دنیا!؟

 

[فلورا.]

و همزمان با پایان حرفش سوتی زد که طوفان هچون روح از گور بلند شده‌ای با شتاب به مقصدی نامعلوم روانه شد.
طوفان حال بد او را حس می‌کرد! از صد فرسخی هم می‌ توانست حال او را تعبیر کند!
چشم بست تا پیچ و خم راه را نبیند. طوفان خود بلد راه بود.
سال‌ها او را آگاه کرده بود که سوارش را باید به کدام مقصد برساند.
سرش را روی غارب طوفان گذاشت و تن دردمندش را به او سپرد.