دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های چمدان‌های خاکی | نگاه آریا کاربر انجمن یک رمان

[crazy.angel]

نام دلنشته: چمدان های خاکی
نویسنده: نگاه آریا
مقدمه:
- به نظرم دیگه باید بریم.
- کجا؟
- نمیدونم هرجا که میشه. هرجا غیر از اینجا.
هر دو خسته راه طولانی که در پیش داشتند بودند, حتی باینکه شروع نشده بود.
چمدان هایشان پشت خود می کشیدنت و از زیر پل های اصفهان رد میشودنت چند ساعتی میشود که در حال راه رفتن بودن و انگار الان مثل باتری که پر از انرژی هست نمی توانستنت پاهایشان را متوقف کنند.

 

[HAKIMEH.MZ]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[crazy.angel]

- من همه زندگیم اینجا بودم.
پسرک سیگار تازه ای روشن کرد و به دست دخترک داد. دخترک پوک آرامی زد و از پنجره به بیرون خیره شد.
- میخای از اینجا بریم؟
-کجا بریم آخه؟ اینجا ام به زور پیدا کردیم.
- نمیدونم, هر جا که خوشحال میشی بریم اونجا. هرجا که از خستگی سیگار رو دست سمت چپت خاموش نکنی.
- مو قهوه ای من خوبم.
- دختر جون اینجا میپوسیم ها!
- بذار بپوسیم ما که همینطوریش سفیدی مهامون زود تر از خودمون پیداش میشه. نیازی نیست چمدون هارو خاکی تر کنیم .

 

[crazy.angel]

تو بازار شلوغ اصفهان در حال گشتن بودند. هنوزم برای دخترک سوال بود که چرا جای شیراز اومدن اصفهان.انگار هنوز به پسرک اطمینان نداشت.
- کجایی شما؟ سه ساعت دارم صدات میکنم.
- دارم فکر میکنم چرا بهت اعتماد ندارم.
دخترک بعد از حرفش نگاه خسته ای به پسر انداخت.
- من یه بار یه غلطی کردم دلیل نمیشه تو بخای من هی سرزنش کنی. غلط کردم بوسه. فراموش کن که رفتم یه بار.
- ارسلان اعتماد طول میکشه ساخته شه. ولی با یه ضربه خراب میشه. البته که باید برعکس باشه, ولی خوب تا من به اون درجه برسم طول میکشه.
ارسلان چمدون های خاکی شده رو تکوند تا خاک ها بریزن, ولی انگار خاک ها مثل گذشته شومش نمیخاستن دست از سر زندگیش بردارن.

 

[crazy.angel]

بوسه زیپ چمدان طوسی رنگ را باز کرد. تنها چیزی که به چشم میخورد نامه های کرمی رنگ با مهر های قرمز سلطنتی بود. انگار که بوسه پرنسس دوران آریا بود.
- یه طرف میرم تو خاک یه طرف به آسمون
خورشید از اون بالاها زمینم از این پایین
هی بخارم می کنن زندگیم شده همین
- نخون این آهنگ ارسلان.
- چرا پرنسس؟
- من پرنسس نیستم قاطی نکن من با دیگری.
ارسلان کنار چمدون نشست و یکی از نامه هارو باز کرد. نامه ها چیزی نبودن جز شعر هایی که بوسه میگفت. همون شعر هایی که بخاطرش داشتن ایران زمین میگشتن. خیلی یهویی آشنا شدن و الان مثل مرداب و نرگس از هم جدا نمیشودنت.
- چیکار اون برگه ها داری؟
- چرا هیچ وقت شعر هات نمیخونی؟
- چون برای آدمی نوشته که الان اینجا نیست.

 

[crazy.angel]

مرا ببوس که دیگر نیاید صدای باران
مرا ببوس که دیگر رنگی نمانده است برایم
مرا ببوس که دیگر نیاد به تنم روحی
مرا ببوس که خسته ام از زخم های جادویی
مرا ببوس که نمیخام زنده بمانم برای آشوب گری
مرا ببوس که نخواسته ام بمانم خاکستری
مرا ببوس که جانم به لب امد
مرا ببوس که کشته شده است آرزوی زندگانی


ارسلان نامه ای که بازکرده بود را سر جایش گذاشت٫ انکاری که اصلا اورا ندیده و نخوانده است. حسادت می‌کرد به آدمی که واقعی نیست٫ ولی تو ذهن بوسه مشوقه و خاطرخواه.
- مگه نگفتم دست نزن به نامه ها؟
- ولی این یکی خیلی غلیظ نوشته شد بود.
- هی خانوم با کی حرف می‌زنی؟ صدات همه جا رو برداشته.
بوسه نگاهی به پشت سرش انداخت و به چند پیرمردی که با نگاه شاکی نگاه کننده او و ارسلان بودند انداخت.
معذرت میخام آقایون...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[crazy.angel]

دو هفته قبل از فرار ارسلان و بوسه...
- بوسه عزیزم, وقتشه بیدار شی.
بوسه ملافحه یاسی رنگ رو اروم تکون داد و نفس عمیقی کشید.
-ولم کن من واقعا خستم.
-پاشو عزیزم قراره چمدون های جدید بیان و ما باید برای سفر آماده شیم, و هنوزم به من نگفتی چرا یه چمدون اضافه گرفتی.
- مامان چند با بگم؟ اون برای ارسلان
- بوسه ارسلانی وجود نداره. خیلی وقته که ارسلان رفته. اون تو بچگیت بود فقط.
بوسه با عصبانیت و چشم هایی که به رنگ سرخ در اومده بودنت رو تخت نشست.
- نخیر اون هست, همین دیشب اینجا بود باهم شام خوردیم و خرید رفتیم.
- من هرچی بگم نمیخای باور کنی. اصلا هرچی تو بگی.
بوسه بدون حرفی به تابلو عکسی که ارسلان از توش داشت بهش لبخند میزد نگاه کرد زیر لب گفت:
اون هنوزم همینجاست, هیچ وقت قرار نیست بره.
زمان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[crazy.angel]

ارسلان به اینکه چطوری بگه که بوسه باید با واقیت کنار بیاد, و بوسه به اینکه چطور ارسلان راضی کنه دنیا انقدرم که اون فکر میکنه غیرواقعی نیست.
- آسمان چشم او آیینه کیست
آن که چون آیینه با من روبرو بود
- نخون ارسلان مردم الان بیدار میشن میگن این دیوونه ها دارن چیکار میکن ۴ صبح بیرون.
- مردم انقدر بدبختی دارن که ما براشون اصلا مهم نیستیم و فقط براشون یه فرد عادی.
بوسه نگاه خیره ای انداخت,
- این حرفا اصلا قشنگ نیست.
_ مامانت نگران نمیشه؟ الان چند ماه که بر نگشتی خونه بوسه.
بوسه قطره اسکش جمع پاک کرد. نگاهش رو به ماه سرخ نارنجی نرگ داد. نفس عمیقی کشید و چشماش بست

 

[crazy.angel]

صدای آرام موج‌ها به ساحل می‌خورد. سکوتی لطیف مثل پتوی گرمی اطرافشون رو گرفته بود. بوسه هنوز چشماش بسته بود، ولی انگار داشت چیزی رو تو ذهنش مرور می‌کرد. خاطره‌ای، یا شاید آینده‌ای که دوست داشت بیاد.
- اگه یه روز برگردم... تنهایی برگردم... قبول می‌کنی که این همه سال منو فقط تو ساختی?
ارسلان جواب نداد. فقط نشست کنارش و سرش رو به شونه‌ی بوسه تکیه داد. چند لحظه بعد گفت:
- تو هیچ‌وقت تنها برنمی‌گردی. چون تو هیچ‌وقت نرفت."
بوسه آهی کشید، مثل آه‌هایی که خستگی یه نسل توشه.
- ولی می‌دونم. یه جاهایی از ذهنم که تاریک‌ترن، تو نیستی. اونجاها فقط منم و یه عالمه صدای بوق، بوی نم بارون، و نگاهی که هیچ‌وقت از عکس بیرون نمیاد.
ارسلان چیزی نگفت. فقط دست بوسه رو گرفت و از جیب کوچیک چمدون طوسی، یه نوارکاست...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[crazy.angel]

- الو؟
صدای مادرش اون‌طرف خط انگار از دل یه خاطره‌ی دور می‌اومد.
- بوسه؟ دخترم؟ صدای توئه؟
بوسه فقط سکوت کرد. شاید برای اینکه نمی‌دونست از کجا شروع کنه، یا شاید چون نمی‌خواست چیزی تموم شه.
- مامان، من خوبم.
صدای مادر لرزید، اون‌طوری که مادرها فقط وقتی می‌ترسن چیزی رو برای همیشه از دست بدن، صداشون می‌لرزه.
- تو خوبی، ولی نیستی. آدم وقتی خوبه، برمی‌گرده خونه. نمی‌ره دنبال سایه‌ها.
بوسه سرش رو به سمت ارسلان برگردوند. ارسلان داشت با شن‌ها بازی می‌کرد، مثل یه بچه، یا شاید مثل کسی که سعی داره کاری برای موندن تو واقعیت پیدا کنه.
- من یه چیزی پیدا کردم، مامان. یه چیزی که واقعی نیست، ولی حسش واقعی‌تر از همه‌چی بوده.
مادر آهی کشید. سنگین، خسته، مادرانه.
- گاهی آدم باید چیزهای واقعی رو از نو بسازه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.