شاعر‌پارسی اشعار امان پویامک | اشعار پارسی

[Kalŏn]

من کورترین کلکین جهانم
تو بازترین آغوش زمین
که برای باز شدنت
وسعت این سیاره‏ ی خاکی تنگ است.
همین‏ که موهایت را به باد می‏ دهی
انجیل دیگر نازل می‏شود.
همین که پلک تکان می‏ دهی
جهان از سر آغاز می‏ شود
آیینگی چشمت را
شاید پیش از میلاد دریا‏ها
به نقاشان باران بردند
تا سرنوشت خنده‏ هاشان زلالی‏‌تر شود
تا آب‏ها رنگ لبخندت را از یاد کنند
و بعد وا کردن لبت
ماهیگیران پیر
سبدهای ماهیان صید شده‌ شان را
به آب‏ ها، دوباره پس دهند.
سنگ ‏ها تا سنگ هستند
سکوت کنند
و قایق‏ ها تا دنیا دنیاست
دنبال لبخندت
دل دریا‏ها را گشت بزنند.
پس موهایت را به باد بده
و آغوشت را باز کن.​

 

[Kalŏn]

تیتر تنهایی
پرهایم را می کَنم
شانه ‌های شب ‌زده‌ام را شب‌ بو می‌کارم
سایه‌ام را ساز می‌زنم
دلم را قاط می‌کنم و تا می‌کنم در جیبم
روی تیتر تنهایی‌ ام تف می‌اندازم،
دیوانگی ‌هایم را به ‌زمین می‌زنم
تا آخرین هجای دلم می‌دوم .
اگر مسخره‌ ام نمی‌کنید
انگشت لای موهایم می‌برم
جمجمه‌ام را ناز می‌کنم
و خود خودم را صدا می‌زنم:
هی آقا ! من را ندیده‌ای؟​

 

[Kalŏn]

چه؟
چه می‏دانم وقتی مورچه‌گان عاشق می‏شوند
حجم عشق شان را
به چه اندازه می‏ کنند؟
چه می دانم ماهیان
اعتیاد شان را نسبت به آب چه می نامند؟
چه می میدانم زبان مادری جیرجیرک چیست؟
وقتی برای جفتش می گوید:
“دوستت دارم” .
چه می‏ دانم
وقتی گنجشک گم می‏ شود
به دل کوچکش چه می‏ گوید؟
چه می دانم؟چه می دانم؟
شاید می‏ دانند !
من نمی‏ دانم !​