دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های فراموشی یک جنایتکار | معصومه فخیری کاربر انجمن یک رمان

[معصومه فخیری]

زندگی را دوست دارم. این را بعد از ده سال کشف کردم. نمی‌گویم جهان، می‌‌گویم زندگی. این دو با هم فرق بسیاری دارند. جهان مانند سایه‌ای سیاه بر زندگی‌ام افتاده و زندگی خود را دارد برای من فدا می‌کند؛ اما من قدر زندگی‌ِ قبلیم را ندانستم. زندگی‌ام را به طرز وحشتناکی تغییر دادم؛ اما من فقط می‌خواستم به سخنان من گوش کنند. آیا خواسته‌ی زیادیست؟ سوگند به پروردگارم که نیست.

«اولین سخن من با زندگی»

 

[معصومه فخیری]

تاریخ را نمی‌توان تغییر داد. گذشته را نمی‌توان تغییر داد. سرنوشت را نمی‌توان تغییر داد. انسان‌ها را هم نمی‌توان تغییر داد. اما خودمان را چه؟ می‌توانیم خود را تغییر دهیم؟ بله می‌توان خود را تغییر داد؛ اما باید قبول کرد که باز هم رفتارهایی از گذشته در وجودمان باقی خواهد ماند. آیا شما می‌توانید آدم‌های گذشته‌‌ی خود را فراموش کنید؟ نه‌! آن‌ها را شاید بتوانید از قلب‌تان پاک کنید؛ ولی از مغزتان نه! همیشه در حافظه‌تان باقی خواهد ماند. و من نمی‌دانم چرا کم‌کم آدم‌‌ها دارند برایم کم رنگ می‌شوند.

«اولین سخن من بعد از این‌که یک نفر از مغزم پاک شد»

 

[معصومه فخیری]

حالم را خاک می‌کنم؛ زیرا قلبم هنوز مرا می‌خواهد. مغزم را قرص می‌کنم؛ زیرا دلم دیگر مرا نمی‌خواهد.
دهانم را باز می‌کنم؛ زیرا مغزم دیگر به من اهمیت نمی‌دهد.
ذهنم را می‌بندم؛ زیرا دهانم کار مغز را به عهده دارد.
و خود گمشده‌ی روزگار شدم؛ زیرا تاریکی سرش شلوغ است.

«اولین سخن من وقتی نمی‌دانم چه چیز دارم می‌نویسم»

 

[معصومه فخیری]

حال چه کنم که دیگر توان بر پای ماندن را ندارم؟ دیگر حال کشتن کسی را ندارم! دیگر حال خوشی‌ها را ندارم! حال بدی‌ها را ندارم! حال راه رفتن را ندارم! حتی دیگر حال زنده ماندن را هم ندارم! تو بگو چه کنم؟ تو بگو پروردگارا! چه کنم؟ اگر جانم را بگیرم، تو مرا می‌بخشی؟ ناراحت نمی‌شوی که بنده‌ات کار تو را می‌کند؟ می‌شوی دیگر، من هم می‌شوم.

«اولین سخن بعد از فکر کردن به پایان دادن زندگی»

 

[معصومه فخیری]

تمام تنم را وصف زندگی کردم، زندگی هیچ جوابی به من نداد.
برای زندگی جان دادم، زندگی اهمیت نداد.
حالم را برای زندگی خراب کردم، زندگی برایش مهم نبود.
زندگی را روشن کردم، زندگی تاریکی را دوست داشت.
زندگی را خرابش کردم، زیرا دیگر زیادی لوس شده بود.

«اولین سخن من بعد از شناختن زندگی»

 

[معصومه فخیری]

دنیا زیبا نیست. دنیا مانند برگه‌ای سفید است.
خالیهِ خالیست.
ما هستیم که تصمیم می‌گیریم قلم را برداریم و آن را زیبا کنیم؛ و در هر قسمتش چیزی بکشیم.
دنیا زیبا نیست، ما آن را زیبا می کنیم.

«اولین سخن من بعد از فراموشی حرف قبلیم»

 

[معصومه فخیری]

جهان مانند لبخند است!
می‌تواند شیرین باشد.
می‌تواند تلخ باشد.
می‌تواند واقعی باشد.
و می‌تواند غیر واقعی باشد.
هر کدام از این‌ها زمانی اتفاق می‌افتد،
بستگی به رفتار تو با دنیا دارد.
هر طور رفتار کنی همان‌طور جواب خواهی گرفت.

«اولین سخنی که خود به آن اعتقاد ندارم»

 

[معصومه فخیری]

تحت تأثیر حرف‌های کسانی قرار می‌گیریم که خود در این عالم سردرگمند.
افسوس زندگی کسانی را می‌خوریم که خود به زندگی ما افسوس می‌خورند.
دوست داریم مثل کسانی باشیم که خود از خود ناراضی‌اند.
هیچ‌گاه ظاهر را باور نکنید، ظاهر چیزی جز دروغ نیست.

«اولین سخن یک جنایتکار وقتی گول ظاهر کسی را خورد»

 

[معصومه فخیری]

می گفت:
حالم خوش است!
در قلبم شادی حک شده است!
غم و اندوه چال شده است!
گیتی بر چشمانم روشن شده است!
روحم زنده شده است!
جسمم پایدار شده است!
«غافل از آنچه که در چشمانش است»

«اولین باری که توانستم از چشمان دیگران چیزی را بخوانم»

 

[معصومه فخیری]

نظر بقیه ویژگی‌های تو را تغییر نمی‌دهد.
و حتی تغییر تو نظر بقیه را عوض نمی‌کند.
تنها کاری که باید کرد، پذیرفتن است.

«اولین باری که خود را به عنوان یک جنایتکار پذیرفتم»