دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی آسیمه | اِنزوا؛ کاربر انجمن یک رمان

[Ash;]

آسیمه | انزوا
اِنزوا؛ عزیز بابت اشتراک محتوای دفترتان با کاربران یک‌رمان، متشکریم.
-
در این تاپیک فرد دیگری جز نویسنده، حق ارسال هیچ پستی را ندارد.
با مشاهده موارد غیراخلاقی با کلیک بر گزینه "گزارش" با ما همکاری کنید.
درصورت تمایل به ایجاد دفترآزادنویسی، از این تاپیک اقدام نمایید.
-
" تیم مدیریت کتاب | انجمن یک رمان " ​

 

[اِنزوا؛]

خب، به نام آنکه یادش در دل‌هاست.
​

 

[اِنزوا؛]

در چهار راه قدم می‌گذارم. شب است، تاریکی در آسمان به مردمان خلقت نگاه می‌افکند. نسیمی می‌وزید، آرام و غم را با خود همراه داشت. انگشت اشاره‌ام می‌سوزد، سیگار است دیگر، به انتها می‌رود، مانند زندگی.
​

 

[اِنزوا؛]

همیشه فکر می‌کردم زندگی آنقدر که می‌گویند دشوار نیست. آن زمان‌ها من نیز زندگی می‌کردم که چنین اندیشه‌ای داشتم. اکنون روند حرکت قطار زندگی با سرعت، شتابان می‌رود و من در یکی از واگن‌های خاک‌خورده و از خاطر رفته‌ی آن بی‌تفاوتی را پیشه کرده‌ام و تنها ماندم.
​

 

[اِنزوا؛]

او آمد، چشم‌هایش چشمه‌ی خون! دستانم را گرفت. با خود برد. به سرزمینی دور افتاده‌‌. آنجا شادی پیدا نبود. غم حکم‌رانی می‌کرد. سیاهی جولان می‌داد. اشک‌ها می‌تاختند. او رفت. در آن سرزمین تنها ماندم.
​

 

[اِنزوا؛]

هرآنچه ما گفته‌‌ایم، از انتظار بود و دیگر هیچ. انتظار چنین است، خیره به انتها برای آغاز.
​

 

[اِنزوا؛]

دگر انقدر که در گذشته، در مقابلم اهمیت واقع می‌شد، دریافت نمی‌کنم. شاید این نیز روی جدیدی از زندگی است. آخر می‌گویند زندگی همانند مرد هزار چهره، انواع و اقسام چهره‌ها دارد. من توانایی هضم این حجم از تغیرات را ندارم، کاش هرچه همانطور هست، بماند.
​

 

[اِنزوا؛]

چه روزهای کثیفی! خورشید هر روز در چرک و خون طلوع می‌کند و در لجن مرداب غروب می‌کند. صبح‌ها دلم نمی‌خواهد بیدار شوم و شب‌ها نمی‌توانم درست بخوابم. روز‌هایم در دل‌‌ کسلی و شب‌هایم در خواب و بیدار می‌گذرد.
آلاسکا
​

 

[اِنزوا؛]

در پایان این من است که می‌ماند، باید آزاد شوم از بند گرفتاری. می‌خواهم طعم شادی میان زبانم به رقص درآید و غوغا برپا کند. چقدر دلم تنگ آن دورانیست که دغدغه‌هایم در کم‌ترین حجم خود بودند. کاش می‌توانست به گذشته بازگشت!
​

 

[اِنزوا؛]

دستانم به دنبال یک‌دیگر با قلم به رقص می‌پردازند، کاغد به استقبال کلمات می‌رود و آنها را در آغوش خود جای می‌دهد. جملات کوتاه و طویل، متولد می‌شوند و وظیفه دارند داستان من را شرح دهند، اما حیف از آنکه نه چشمانی آنها را می‌خواند و نه کسی آنها را می‌شنود و این سطرها تا هنگام انقراضشان در انتطار پدیدار شدن هستند.
​