مطالب جالب مطالب جالب | قطعه‌های کتاب

[وانیا؛]

وقتی از چیزی -و طبق‌ معمول از ساده‌ترین و معصومانه‌ترین چیزها- مثل بچه‌یی خوشت می‌آید؛ وقتی که می‌گویی: «قدغنه!» [و به خیال خودت چه‌قدر هم محکم می‌گویی!] ولی می‌بینی که بازهم من نگاهت می‌کنم و با آن «قدغنه» زیاد از میدان در نرفته‌ام؛ آن‌وقت است که می‌توانم آن «خدایا خدایا» را بشنوم و لذت ببرم.

 

[وانیا؛]

روح و جسم و دل تو برای شادی آفریده شده.

 

[وانیا؛]

اگر می‌دانستم پس از آن‌همه رنج‌ها و نابه‌سامانی‌ها تو را می‌توانم داشته باشم، بدون شک با اراده‌ی آهنین‌تری تحمل‌شان می‌کردم.

 

[وانیا؛]

آیدای نازنین من! تو از پاکی و معصومیت به بچه‌یی می‌مانی که درست در میان گریه، اگر کسی با انگشتان دستش سایه‌ی موشی روی دیوار بسازد، همچنان که هنوز اشک‌ها بر گونه‌اش جاری است صدای خنده‌اش به آسمان می‌رود...
تو به همان اندازه بی‌آلایش و معصومی.

 

[وانیا؛]

تو را دوست دارم و تمام ذرات وجود من با فریاد و استغاثه تو را صدا می‌زند.

 

[وانیا؛]

با همه‌ی روحم به هر نگاه و هر لبخند تو محتاجم، و تنها حالاست که احساس می‌کنم در همه‌ی عمر بی‌حاصلی که تا به امروز از دست داده‌ام چه‌قدر تنها و چه‌قدر بدبخت بوده‌ام.

 

[وانیا؛]

دیگر نمی‌خواهم کوچک‌ترین لحظه‌یی از باقی عمرم را بی‌ تو، دور از تو و دور از احساس وجودت از دست بدهم؛ به کسی که هیچ‌وقت هیچ‌چیز نداشته است حق بده! و به من حق بده که تو را مثل بچه‌ها دوست داشته باشم.

 

[وانیا؛]

اگر خوابم نبرد، این شب به قدر سالی طولانی خواهد شد. چون خوابم نمی‌بُرد و احساس این‌که تو آن‌قدر نزدیک منی و من این‌قدر از تو دورم، مستأصلم کرده بود.

 

[وانیا؛]

حرف‌های من با تو تمامی ندارد.

 

[وانیا؛]

برای تو
و برای آن خیابان بلند
که قول داده با زنان دلتنگ
مهربان باشد.

فکر می‌کردم وقتی به تو فکر می‌کنم
هوای اتاقت ابری می‌شود
دلتنگی از لباس‌هایت چکه می‌کند،
کنار پنجره می‌روی، غمگین می‌شوی،
دمِ غروب
چیزی را بهانه می‌کنی، از خانه می‌زنی بیرون،
و این‌جور فکرها...