دلنوشته دلنوشته "دوستت دارم" | فاطمه بهار کاربر انجمن یک رمان

[فاطمه بهار]

نام دلنوشته: دوستت دارم
نویسنده: فاطمه بهار
مقدمه:
به تمام گویش‌های دنیا می‌گویم: "دوستت دارم"!
دوستت دارم به اندازه‌ی تمام عاشقانه‌ها، به تعداد انسان‌های روی زمین و به تعداد عوالِمِ کشف نشده...
تو در ترانه‌ها زندگی می‌کنی، در تمام اشعار، تمام ابیات و تمام متون عاشقانه... به هر چه می‌نگرم تو آنجایی...
تو حتی در بهارانی و در آسمانِ لاجوردیِ پس از باران... تو زیباترین معشوقِ جهانی!
تَهِ "دوست داشتن" کجاست؟ درست تا تَهِ "دوست داشتن"، دوستت دارم.

 

[S.LOTFI]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[فاطمه بهار]

کسی را باید داشت! کسی که صبح‌ها از شوقِ داشتنش از خواب برخیزی، کسی که بهانه‌ی حال خوبت باشد و وجودش به تو انگیزه دهد. اصلاً کسی باید باشد که زورش به بد حالی‌ات برسد...
محبوبِ من! آن شخص برای من "شما" هستید!
تمام دوست داشتن‌هایم را دورِ خود چیده‌ام. میانِ آن همه دوست داشتن، دوست داشتنِ شما همچون ستاره‌ای می‌درخشد! دوست داشتنِ شما، شبیه به هیچ دوست داشتنی نیست...
جانانم! بمان برایم که این زندگی بی تو، یک چیزی کم دارد.

 

[فاطمه بهار]

خندید و پرسید: "مگر می‌شود کسی را نادیده دوست داشت آن هم با این همه فاصله"؟!
گفتم: "تو همان نادیده‌ی دوست‌داشتنیِ منی که حتی فرسنگ‌ها فاصله، نمی‌تواند ذرّه‌ای از عشقم به تو بکاهد"!

 

[فاطمه بهار]

می‌دانم! نویسنده‌ی خوبی نیستم. چیز زیادی از ادبیّات نمی‌دانم... نمی‌دانم چطور باید قلم را در دستانم برقصانم و واژه‌ها را کنار هم بچینم؛ نمی‌دانم چگونه برایت از عشق بگویم!
حتّی حرف زدن معمولی را هم بلد نیستم چه رسد به نویسندگی!
من، تنها یک ساده‌نویس‌ام. یک ساده‌نویسِ ناشی که ساده می‌گوید: «قلبم را دوست دارم چون تو قلب منی»!

 

[فاطمه بهار]

من با تو خاطراتی دارم که تنها خیالت در آن حضور دارد؛ نه خودت!

 

[فاطمه بهار]

وقتی تو نیستی، زندگی مانند فیلم‌های صامت یا سیاه و سفیدِ بی‌رنگ و لعابی‌ست که کلافه‌ام می‌کند.

 

[فاطمه بهار]

نوشتنت را تمرین می‌کنم؛
خدا را چه دیدی؟!
شاید روزی نویسنده شدم!