دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های نغمه‌های تیمار | محدثه رستگار کاربر انجمن یک رمان

[AROOS MORDE]

همیشه می‌گویند بعدها بالأخره شادی‌ها از سرزمینی دور حاکم قلمرو‌های دل می‌شوند... می‌گویند صبر کن! می‌گویند امید داشته باش، بعدها یک روز بالأخره خوشبخت می‌شوی! اما گویی غبار غفلت دیدگانشان را پوشانده! ما امروز را زندگی می‌کنیم و خبری از فرداها نداریم. شاید قطارشان در مسیر گذر پرهیاهوی زمان، پذیرای دوست بیگانه‌ای به نام مرگ شود و دیگر هیچ‌گاه به مقصد نرسد! بعدها دیر است؛ خیلی دیر... بعدها بغض‌ها جان‌ها ستانده‌اند. بعدها روح‌ها در زمستان اندوه منجمد شده‌اند... بعدها باورهای خوش در برابر نومیدی سر خم کرده‌اند. بعدها لبخندها یخ زده‌اند و تنها به تزئینی از جنس سراب بدل گشته‌اند بر روی لب‌ها! بعدها ذوق‌ها کور شده‌اند. بعدها گل‌های جوانی پژمرده‌اند... دل‌ها پیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[AROOS MORDE]

ای من‌‌؛ می‌‌دانم دیرزمانی‌‌ است...
که دیار قلبت متروکه‌‌‌‌ای بیش نیست!
متروکه‌ای‌ست مملو از خاطرات شیرین و قدیمی...
متروکه‌ای که روزی آبادی زیبایی بود...
روزی ساکنینی داشت...
فانوس‌های روشن و درخشانی داشت...
این متروکه روزی آکنده از شکوفه‌ی گل‌های شادی
و سرسبزی درختان امید بود...
آرزوهای خوش، همچون کالسکه‌های رویایی
هربار در وسط این شهر افسانه‌ای رژه می‌رفتند
و خنده‌های از ته دل، آونگ‌های مسرتی بودند
که سا‌‌کنین این شهر را به ضیافت و رقص وامی‌داشتند
اما روزگاری رسید که قلمروی دل به دست حاکمانی ستمگر افتاد
و به آتش کشیده شد، هرآنچه رنگ زندگانی داشت!
ساکنینی که روزی از دریای مهربانی این دیار
سیراب می‌گشتند...
و چراغ‌های مهربانی شهر این دل بر آن‌ها می‌تابید
به...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[AROOS MORDE]

ای فلک! آلونک ما که خودش سیل‌زده بود،
دیگر چرا به اهالی بی‌نوای آن، طعم مهیب طوفان را چشاندی؟
دنیا چنان سیلی‌ای بر رخ آرزوهایم کوباند
که تا اعماق وجودم مملو از کبودی‌ست.
بطن من زندانی از جنس گله‌هاست.
من از خودِ حقیقی‌ام به کالبد منِ دیگری محکوم گشته‌ام‌...
من تبعید گشته‌ای هستم از دیار رویاها، از وادی نیک‌بختی، از پس کوچه‌های کهن شیدایی.
من از آبادی درون خویش به جهنمی از جنس مرگ آرزوها تبعید شده‌‌ام!
قسم به واژه‌‌ی مقدس آرزو... قسم به کلمه‌ی مبارک عشق...
سوگند به زمزمه‌ی شیرین سعادت که در شهر رویاها به جا مانده؛ من همانی‌ام که با نمی‌شود‌ها ریشه گرفته‌ام،
با خواسته نشدن‌ها رشد کردم و با نرسیدن‌ها زندگی کرده‌ام!
زیستن در این حیات آلوده به غبار غم، برای...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.