دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی نیمه‌ی پنهان | اریک کاربر انجمن یک رمان

[tavan]

قرار بود دلنوشته‌ای برایت بنویسم؛
اما تو هر بار دلم را شکستی و خردش کردی و من از هر تکه‌ی قلبم،
جوانه‌ای رشد کرد.
تو هر کدام از جوانه‌ها را به کسی دادی؛
آن قدر دادی و دادی تا دیگر تکه‌ای نماند.
اکنون من نه قلبی برای تپیدن دارم،
نه جانی برای بخشیدن و نه خونی برای ریخته شدن؛
اما تا هر چه قدر که بخواهی می‌توانم از حفره‌ی خالی موجود در سینه‌ام برایت بنویسم و سخن بگویم.​

 

[tavan]

شاید ذره‌ای جهالت به نفع باشد.
می‌دانی؟
من از این دانایی‌ها، از این آگاهی‌ها، از این سیاست‌های پشت پرده و از این عشق‌های مختوم به فنا بیزارم؛
زیرا اگر که این طور نباشد؛
یا هر چه و هر که را که دارم از دست خواهم داد؛
یا بیشتر از آن چه که دارم و لایقش هستم، خواهم گرفت؛
که در هر صورت هر طور حسابش کنی،
چه بگیرم و چه بدهم، دارنده نخواهم بود؛
پس من از این جهالت، بی‌نهایت خرسندم.​

 

[tavan]

گمان می‌کردم جهنم کذب است؛
آخر مگر می‌شود آدمی که یک بار که نه، بلکه هزار بار از درون سوخته و خاکستر شده،
باز متحمل این شکنجه باشد؛ اما می‌شود؛ حتی بدتر از تمام شکنجه‌های ابدیت؛
شکنجه‌ای از جنس رستاخیز دردها...​

 

[tavan]

شاید باید تقدیر خویش را پذیرا باشیم؛
وجودی از جنس عدم؛
خنده‌ای از جنس غم؛
شادی‌ای از جنس درد؛
وجدانی خفته؛
احساساتی نیمه کاره و
عشق‌هایی نیمه تمام
و در آخر، اکسیژنی از جنس خاک.
چه تقدیر زیبای‌ست مگر نه؟​

 

[tavan]

کاش حقیقت همانند داستان بود تا سناریوها را تغییر می‌دادیم؛ صحنه‌هایی که نمی‌خواستیم را حذف می‌کردیم؛
مونولوگ‌ها را ویرایش می‌کردیم و دیالوگ‌های تلخ را با جملاتی شیرین جایگزین می‌کردیم.
یا کاش همانند بازی بود؛
که وقتی به اتمام می‌رسید، دوباره همه چیز از ابتدا شروع میشد؛
اما حقیقت نه مانند یک داستان است؛ نه یک بازی یا حتی یک فیلم یا رویا.
حقیقت چیزی جز واقعیت نیست و واقعیت هم مطلقا قرار نیست جدای از درد و زخم و غم و خ**یا*نت باشد.
پس فراموش کن این توهمات محض را که این توهمات، فقط دردت را افزون‌تر خواهد کرد.​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.