در حال تایپ رمان تولد ناجی، جاودانگی؛ نفرین یا موهبت؟ | زمان‌الدین صدیقی کاربر انجمن یک رمان

[Zamanuddin Sediqi]

باب سوم: تولد
فصل نهم: نور

سال ۲۳۵ قبل از میلاد – مقدونیه
سکوتِ بی‌پایان شکست.ابتدا، صدای چکشی که به سنگ می‌خورد.سپس، نوری که از بالای سیاه‌چال نشت کرد.
و بعد، صداهایی آدمیزاد که برای زید اکنون فقط اصوات ناشناخته‌ی فراموش گشته، بود.
نور...!
برای قرن‌ها، چشم‌هایش نوری ندیده بودند.اما حالا؟ یک شعاع طلایی بزرگ از دریچه‌ی سیاه‌چال داخل افتاد.پلک‌هایش لرزیدند. چشمانش سوختند. دستش را بالا آورد تا از خودش محافظت کند.از بالا صداهای شنیده می‌شد:
- این خائن را درون سیاه چال بندازید او هرگز دیگر نور را نخواهد دید، بگذارید اینجا بپوسد و بمیرد.
- این مرد به شاه خ**یا*نت کرده است.
- شاه دستور داده او را به درون چاهی بندازند که صد ها سال است کسی بازش نکرده.
ابتدا صدای ناله های التماس گونه‌ی یک مرد از...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Zamanuddin Sediqi]

فصل دهم: امید

سال ۲۱۰ قبل از میلاد – سرزمین‌های شرقی.
در گوشه‌ای از بازار، زید سخنان مردی را شنید:
- کسی که خضر را بیابد، سه آرزویش را برآورده خواهد کرد.
زید ایستاد. ضربان قلبش تند شد:
- خضر؟
زید کسی را به این اسم می‌شناخت که در میان لشکر اسکندر به جستجوی آب حیات رفته بود.
مرد ادامه داد:
- او جاودانه است. و می‌تواند هرکس را که بخواهد، از هر بندی آزاد کند.
چیزی درون زید شکست. در سرش سوال ها جریان پیدا کرد:
- آزاد کند؟
- آیا این حقیقت دارد؟
- یا فقط یک افسانه‌ی پوچ دیگر؟

او نباید امیدوار می‌شد؛ اما شد.
و او برای اولین بار در سال‌ها، هدفی پیدا کرد.
پس راه افتاد.
سه سال گذشت.
زید همه‌جا را جست‌وجو کرد: کوه‌ها را، بیابان‌ها را، رودها را...
هر کس که نام خضر را شنیده بود، چیزهای متفاوتی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Zamanuddin Sediqi]

فصل یازدهم: مرگ نمی آید!

ماه‌ها گذشته بود؛ شاید سال‌ها.
زید دیگر زمان را نمی‌شمرد.
او در اعماق سرزمینی دورافتاده، میان مخروبه‌ای متروکه، درمانگاه باستانی که سال‌ها ترک شده بود، جایی که هیچ انسانی پا نمی‌گذاشت، پناه گرفته بود.
در آنجا، با دانش بیکرانی که از خضر گرفته بود، بی‌وقفه آزمایش می‌کرد.
کیمیاگری، پزشکی، کیهان‌شناسی، متافیزیک… هر دانشی را که بشر در طول قرون اندوخته بود، حالا در ذهن او جاری بود. اما همه‌ی این‌ها تنها یک هدف داشت: شکستن نفرین جاودانگی.
او در اتاقی که دیوارهایش از سنگ‌های باستانی ساخته شده بود، در نور کم‌رنگ چراغی که از روغن گیاهی می‌سوخت، آخرین معجون خود را آماده کرد. مایعی به رنگ نقره، که درون شیشه‌ای باریک می‌درخشید.
این همان بود.
زید نفس عمیقی کشید. احساس...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Zamanuddin Sediqi]

فصل دوازدهم: ناجی

پس از ساعت ها گریه و خواب از نا امیدی، زید بیدار شد. خود را کنج دیوار آن خرابکده دید که مثل موشی افتاده، و خوابش برده.
خسته و تهی از احساسات از راه پله های قدیمی و شسته شده از آب باران بالا رفت
شهر شلوغ بود باران می‌بارید.
روز بود، اما آسمان تیره‌تر از شب.
ابرهای سیاه همچون حجابی سنگین، خورشید را بلعیده بودند. باران بی‌وقفه می‌بارید، قطراتش زمین را می‌شست، اما هیچ چیز را پاک نمی‌کرد. خیابان‌ها مملو از مردمی بودند که در شتاب زندگی، حتی سر بلند نمی‌کردند تا آسمان را ببینند.
در میانشان، زید ایستاد؛ ولی هیچ‌کس او را نمی‌دید.
هیچ‌کس حضورش را احساس نمی‌کرد، هیچ‌کس از کنار او عبور نمی‌کرد، آن‌ها از درون او عبور می‌کردند.
او، یک شبح در میان زندگی، یک سایه در میان نور بود...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Zamanuddin Sediqi]

فصل سیزدهم: تلافی

چند هفته بعد.
شب بود و قصر، که زمانی مرکز قدرتی شکست‌ناپذیر بود، حالا همچون مقبره‌ای ایستاده بود.
دیوارهایش که سال‌ها شاهد فرمانروایی و ستمگری بودند، امشب قرار بود آخرین حقیقت را ببینند.
دروازه‌های عظیم قصر، آرام باز شدند.
سربازانی که برای نگهبانی ایستاده بودند، چیزی را احساس نکردند؛ نه سایه‌ای، نه صدا، نه حضور مرگ.
و ناگهان، شمشیری از تاریکی بیرون آمد.
اولین سرباز حتی فرصت نکرد فریاد بزند. تیغه از گلویش عبور کرد و خون گرمش روی سنگفرش قصر ریخت.
نفر دوم چرخید، اما قبل از اینکه بتواند سلاحش را بالا بیاورد، ناجی با یک حرکت او را به دو نیم کرد.
زنگ‌های هشدار در قصر به صدا درآمدند.
سربازان از هر گوشه‌و‌کنار بیرون ریختند، شمشیرها درخشیدند، اما ناجی دیگر یک انسان نبود او...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.