شعرکده ** غمکده **

[مارینا آروین]

به دنبال کمی عشق
همه عاشق شمردیم
نشد پیدا ولی کس
چه دلی ها که سپردیم
هدف دلدادگی بود
غرض ورزی نکردیم
از انجامش ولی سخت
پاپی توبه کردیم
گرفتیم از نجابت
سر خود را به پایین
چه تهمت ها شنیدیم
به دور از دین و آیین


*********************
خود به دام طعنه ها دادم ز روی سادگی

آتشی جانم گرفت، اغیار را دل ها چه شاد

از پس این تل غم روزی رسد اما نه دیر

باز ققنوسی شود خیزان، غرورش تند باد

 

[m.sina]

گاهی مسير جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هشياری خود م**س.ت می رود
گاهی غريبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[مارینا آروین]

گاهی مسير جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هشياری خود م**س.ت می رود
گاهی غريبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

 

[m.sina]

مانند غریقی که پر از وحشت آب است
می‌گردم و دستم پی یک تکه طناب است

دلتنگی و تنهایی و اندوه و صبوری
این عاقبت تیره یک عاشق ناب است

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

گاهی مسير جاده به بن بست می رود
گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هشياری خود م**س.ت می رود
گاهی غريبه ای که به سختی به دل نشست
وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده
آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

گاهی دلم برای گریه تنگ می‌شود
گاهی دلم تراشه ای ازسنگ می شود
گاهی این آبی آسمان به یکباره تیره گشته تار می شود
گاهی چه زود فرصتمان دیر می‌شود.
گاهی ازهر چه زندگیست دلت سیر می شود

 

[قند]

هرگز تو هم مانند من آزار دیدی؟
یار خودت را از خودت بیزار دیدی؟

نام کسی را در قنوتت گریه کردی؟
از «آتنا» گفتن «عذابَ النّار» دیدی؟

در پشت دیوار حیاطی شعر خواندی؟
دل کندن از یک خانه را دشوار دیدی؟

آیا تو هم با چشم باز و خیس از اشک
خواب کسی را روز و شب بیدار دیدی؟

رفتی مطب بی نسخه برگردی به خانه؟
بیمار بودی مثل من؟ بیمار دیدی؟

 

[قند]

دست من وقت نوشتن
شکل اسم تو رو داره
وقت خوندن، صورت من
خنده‌هاتو کم میاره

عطر یاسی که تو چیدی
ناز صد باغو خریده
ماه کامل سر سفره
گریه‌هامو سر کشیده

تو چه خوشرنگ و عزیزی
مثل یک نت لب گیتار
مثل فکر شعر تازه
حدس یک گل پشت دیوار

ای تو دل‌کوک، ای خوش‌آهنگ
تو شنیدنی ترینی
من پر از هوای غربت
تو هوای سرزمینی

زمهریر نارفیقان
خواب آفتابی می بینه
هجرت ما وسط آب
زورقی بی سرنشینه

پیله بستن در دل تو
کار پروانه شدن بود
گِرد شعله قد کشیدن
رقص ناب مرد و زن بود

با تو باید مثل شبنم
عطر گل‌ها رو بغل کرد
تلخی فاصله ها رو
پر کندوی عسل کرد

تو چه خوشرنگ و عزیزی
مثل یک نت لب گیتار
مثل فکر شعر تازه
حدس یک گل پشت دیوار

 

[قند]

نه تو رقص دختر کرد
نه تو قهوه‌های کوبا
نه توی مسیر دور معبد دالایی‌لاما

نه تو جنگل‌های گیلان
نه تو کشت‌زارهای سیلان
نه میون سیب ترش و دخترهای بور لبنان

با یه زخم کهنه تو شبی بی‌عنوان
تو رو دزدیدم از دست باد و طوفان
تو رو پیدا کردم تهِ لبخندی طُرد
تو نمی‌خندیدی باد ما رو می‌برد

نه توی بهم رسیدن آخر یه فیلم فارسی
نه تو روزنامه های صبح و میتینگ‌های سیاسی

نه تو جاده‌های بی تَه
نه تو کوچه‌های بن‌بست
نه تو بدحالی بی تو
نه تو کافه‌ای که بسته ست

با یه زخم کهنه تو شبی بی‌عنوان
تو رو دزدیدم از دست باد و طوفان
تو رو پیدا کردم ته لبخندی طرد
تو نمی‌خندیدی باد ما رو می‌برد

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

رنجیدم وخندیدم...
ازدرد نگفتم...
ازآنچه دنیا سرم آورد نگفتم
با هیچ کس جزخدا هیچ زمانی؛
از آنچه که او با دل من کرد نگفتم...

 

[قند]

به نظرم همه‌ی ما باید این شعر مولانا رو سرلوحه‌ی زندگیمون قرار بدیم:

‏هر لحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر
آرام تر از آهو بی باک تر از شیرم

هر لحظه که می کوشم در کارکنم تدبیر
رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر ..