شعرکده ** غمکده **

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

فراموش کن
مسلسل را
مرگ را
و به ماجرای زنبوری بیاندیش
که در میانه ی میدان مین
به جستجوی شاخه گلی ست

گروس عبدالمالکیان

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

بر فرو رفتگی های این سنگ
دست بکش
و قرن ها
عبور رودخانه را حس کن!
سنگ ها
سخت عاشق می شوند
اما فراموش نمی کنند

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

علفزار
با موهای سبز ژولیده در باد
کوه
با موهای قهوه ای یکدست
رودخانه
با گیره های سرخ ماهی
بر موهاش
هیچکدام را ندیده
حق دارد نمی خواند
این پرنده ی کوچک
تهران کلاه بزرگی ست
که برسر زمین گذاشته ایم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نه، نمی‌توانم فراموشت کنم
زخم‌های من، بی‌حضور تو از تسکین سر باز می‌زنند
بال‌های من
تکه‌تکه فرو می‌ریزند
بره‌های مسیح را می‌بینم که به دنبالم می‌دوند
و نشان فلوت تو را می‌پرسند
نه، نمی‌توانم فراموشت کنم.

خیابان‌ها بی‌حضور تو راه‌های آشکار جهنم‌اند
تو پرنده‌یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک‌ صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه‌ی تابستانی
که گندم‌زاران رسیده در قدوم تو خم می‌شوند
آشیانه‌ی رودی از برف
که از قله‌های بهار فرو می‌ریزد.

شمس لنگرودی

 

[لیلا؛]

و من

همه‌ی جهان را

در پیراهنِ گرم تو

خلاصه می‌کنم

 

[لیلا؛]

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را …

“کاظم بهمنی”

 

[لیلا؛]

اندر دل من درون و بیرون همه او است

اندر تن من جان و رگ و خون همه اوست

مولانا

 

[لیلا؛]

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هم

حافظ شیرازی

 

[لیلا؛]

زندگی یعنی همین لبخند تو

عشق یعنی یک نفر مانند تو

مرحبا بر عشق تفسیرش تویی

آفرین بر آسمان ماهش تویی

 

[لیلا؛]

هر چه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق
کاین همه گفتند و آخر نیست این افسانه را

“وحشی بافقی”