شاعر‌پارسی اشعار صائب تبریزی

[« «N¡lOo£aR»»]

هیچ کس عُقده ای از کار جهان باز نکرد

هر که آمد گرهی چند بر این کار اَفزود...

#صائب
​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

سر زلف تو نباشد، سر زلف دیگر
از برای دل ما قحطِ پریشانی نیست...
#صائب​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

شهری عشقم، چو مجنون در بیابان نیستم
اخگر دل‌زنده‌ام، محتاج دامان نیستم

شبنم خود را به همت می‌برم بر آسمان
در کمین جذبهٔ خورشید تابان نیستم

دور کردن منزل نزدیک را از عقل نیست
چون سکندر درتلاش آب حیوان نیستم

بوی یوسف می‌کشم از چشم چون دستار خویش
چشم بر راه صبا چون پیر کنعان نیستم

گر چه خار رهگذارم، همتم کوتاه نیست
هر زمان با دامنی دست و گریبان نیستم

کرده‌ام با خاکساری جمع اوج اعتبار
خار دیوارم، وبال هیچ دامان نیستم

نیست چون بوی گل از من تنگ جا بر هیچ کس
در گلستانم، ولیکن در گلستان نیستم

نان من پخته است چون خورشید، هر جا می‌روم
در تنور آتشین ز اندیشهٔ نان نیستم

گوش تا گوش زمین از گفتگوی من پرست
در سخن صائب چو طوطی تنگ میدان نیستم

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

نیست ممکن که دل ما ز وَفا برگردد

ما همانیم، اگر یار همان است که بود...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

بر مور و مار
جای نفَس تنگ گشته است

بُردند بس که آدمیان
آرزو به خاک...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

سزای توست تپیدن به خاک و خون صائب

نگفتمت پی آن تُرک کَج کلاه مرو ؟

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

از تماشای تو چون خلق نیارند ایمان؟

کافرَست آن که تُرا بیند و بی‌دین نشود...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

​

شرح دشت دلگشای عشق را از ما مپرس
می‌شوی دیوانه، از دامان آن صحرا مپرس

نقش حیران را خبر از حالت نقاش نیست
معنی پوشیده را از صورت دیبا مپرس

عاشقان دورگرد آیینه‌دار حیرتند
شبنم افتاده را از عالم بالا مپرس

حلقهٔ بیرون در از خانه باشد بی‌خبر
حال جان خسته را از چشم خونپالا مپرس

برنمی‌آید صدا از شیشه چون شد توتیا
سرگذشت سنگ طفلان از من شیدا مپرس

چون شرر انجام ما در نقطهٔ آغاز بود
دیگر از آغاز و از انجام کار ما مپرس

گل چه می‌داند که سیر نکهت او تا کجاست
عاشقان را از سرانجام دل شیدا مپرس

پشت و روی نامهٔ ما، هر دو یک مضمون بود
روز ما را دیدی، از شبهای تار ما مپرس

نشاهٔ می می‌دهد صائب حدیث تلخ ما
گر نخواهی بیخبر گردی، خبر از ما مپرس

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

​

فرصت نمی دهد
که بشویم ز دیده خواب​

از بَس کـه تند می گذرد
جویبار عمر...​

#صائب​

♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

چندان که چو خورشید به آفاق دویدیم
ما پیر به روشندلی صبح ندیدیم
یک بار نجست از دل ما ناوک آهی
از بار گنه همچو کمان گر چه خمیدیم
چون شمع درین انجمن از راستی خویش
غیر از سر انگشت ندامت نگزیدیم
افسوس که با دیدهٔ بیدار چو سوزن
خار از قدم آبله پایی نکشیدیم
از آب روان ماند به جا سبزه و گلها
ما حاصل ازین عمر سبکسیر ندیدیم
بیرون ننهادیم ز سر منزل خود پای
چندان که درین دایره چون چشم بریدیم
هر چند چو گل گوش فکندیم درین باغ
حرفی که برد راه به جایی، نشنیدیم
صائب به مقامی نرسیدیم ز پستی
از خاک چو نی گر چه کمربسته دمیدیم
#صائب