شاعر‌پارسی اشعار صائب تبریزی

[« «N¡lOo£aR»»]

به شتابی که سپند از سر آتش خیزد

به هَوای تو من از خویش چنان برخیزم...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

نثار بوسهٔ او نقد جان چرا نکنم؟
که تا رسیده به لب،
جان به لَب رسیده مرا...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

شوق من قاصد بیدرد کجا می داند؟

آنقدر شوق تو دارم که خُدا می داند!

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

طبيبان درد بی درمان پَسندند

به تاب عشق بايد سوخت، تب چيست؟

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

حلقه ی دام گرفتاری
دهن وا کردن است

ماهـی لب بسته را
قُلاب نتواند گرفت ...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

من نمی‌آیم به هوش از پند،
بیهوشم گذار

بحر من ساحل نخواهد گشت،
در جوشم گذار...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

اظهار عشق را به زبان
احتیاج نیست

چندان که شد نگه به نگه آشنا
بَس است...

#صائب
​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﮐﻮﺗﻪ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ
ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ

ﮔﺮ ﮐﻼﻡِ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ
ﺑﯽ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﺯ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﮎ ؟

#صائب
​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

دیگران از دوری ظاهر اگر از دل روند

ما ز یاد هَمنشینان در مقابل می رویم...

#صائب
♦️​

 

[« «N¡lOo£aR»»]

عندلیبی
که به هر غنچه دلش می لرزد

بهتر آن است
که هرگز به گُلستان نرود...

#صائب
♦️​